suje. Postać ich zaś w wizji tego proroka jest następująca: głowę składają 4 twarze: z jednej strony ludzka, z drugiej wołu, z trzeciej lwa, a z czwartej orła; stoją prosto, jak człowiek; mają 4 skrzydła, pod niemi ręce; stopy wołu; ciało człowieka okryte oczami; dwoma skrzydłami okrywają ciało, dwa zaś drugie mają rozciągnięte (ob. Ezech. 1, 5—11. cf. 10, 15—20). Rozważywszy pojedyńcze części cherubów, łatwo pojmiemy symboliczne ich znaczenie. Człowiek, król świata całego; lew, król zwierząt; orzeł, król ptaków; wołu (byka) rogi, w przenośnej mowie, to samo co siła, potęga. Zestawienie więc razem tych postaci symbolizuje najwyższą siłę, wszechmocność; każda zaś postać osobno wzięta jest symbolem różnorodnych dzieł, w których Bóg wszechmocność swoją objawia; oczy wreszcie są symbolem Opatrzności, przenikania wszystkiego. Takie mogło być znaczenie cherubów na Arce. Lecz w widzeniu ezechielowém, podobnie jak w Apoc. 4, 6... 5, 6... 6, 1... 7, 11... 14, 3... 15, 7. cheruby są stworzeniami. Jako stworzenia wyobrażają życie stworzone najdoskonalsze w najwyższym stopniu. Zatém wznoszenie się Boga nad cherubami, znaczy objawianie się wszechmocy, sprawiedliwości i mądrości Bożej na świecie; a cheruby, z 4ch symbolów złożone, zatém przedstawiające objaw doskonałości Bożych i wyśpiewujące bezustannie „Święty“ (Apoc. 4, 8), są obrazem chwały, jaką Bóg od najdoskonalszych stworzeń swoich odbiera. Znaczeniu temu symbolicznemu odpowiada rzeczywistość wyższego życia, stworzonych duchów niebieskich; ztąd wielu uczonych żydowskich i większa liczba Ojców Kościoła upatrują w cherubach aniołów najwyższego chóru (ob. I 247). Niektórzy nowożytni uczeni, stosując pojęcia pogańskie do wytłumaczenia cherubów, brali je za istoty mytyczne, już to za rumaki Jehowy, już za jakieś gryfy (jak Herder, Geist der hebr. Poesie), za uosobienie zjawisk powietrznych i t. p. Ale wszystkie takie tłumaczenia niedorzeczne są dla tego, że pogańskie pojęcia nie godzą się bynajmniej z duchem objawionej religji starego przymierza. — Czy to z symbolicznego znaczenia, przyjętego między ludami wschodu, czy też z przechowanej tradycji, z opowiadania Gen. 3, 24., królowie assyryjscy umieszczali przed pałacami swemi kolosalne figury wołów, lub lwów, o twarzy ludzkiej, ze skrzydłami. Figury te zwały się w języku assyryjskim alapi, lub kirubi (cheruby), albo nirgal. Assaraddon na jednym z pomników swoich czyni alluzję do tych postaci: „Wół czuwający, który strzeże siły mego królestwa i imienia mej czci.“ Ob. Revue des quest. histor. Avril 1873 s. 387. Bähr, Symbolik d. mosaisch. Cultus, I 340.
Cherubin (czyt. Szeriubę), kapucyn orleański w półowie XVII w., zrobił wiele odkryć w optyce i akustyce; dzieła jego z tego powodu były bardzo cenione. Cf. Feller, Dict. biogr.
Chesne (czyt. Szen), v. Duchesne. 1. Jan Chrzciciel Philipoteau du C., ur. w wiosce Sy, w Szampanji, u jezuitów dopiero, do których wstąpił 1700 r., przybrał nazwisko Du Chesne, od miasta blizkiego wioski Sy. Był nauczycielem szkół w Metz, Verdun, Strasburgu; wykładał filozofję w Reims: potém w Hiszpanji przez 2 lata kierował edukacją infantów Filipa IV; po powrocie był prowincjałem Szampanji; † 24 Stycz. 1755 r. w Dijon. Z pism jego wymienimy tylko: Le Predestinatianisme, Paris — 1724 4°, gdzie opisał historję herezji o przeznaczeniu (praedestinatio) i odrzuceniu (reprobatio), i Histoire du Baïanisme, Douai 1731 4°. To ostatnie dzieło, z powodu kilku zbyt ostrych cenzur,
