się pociągnąć do czci Beelfegora (ob. I 570), przeto wnosić można, że Beelfegor jest jedno z Chamosem, czyli, że to ostatnie jest imieniem własném bożka, gdy pierwsze było nazwą miejscowości, w której tenże bożek był czczony. Co jeżeli tak jest, cześć Ch. zasadzała się na bezwstydnym nierządzie. Wiadomo zaś z IV Reg. 3, 27. że wspomniany Meza własnego syna swego zabił na ofiarę, zapewne także Chamosowi. Cf. Hackmann, Diss. de Chemoscho, Bremae 1730, i w Oelrichs’a Opuscula histor-philol.—theol. I 1, 19. Rosenmüller, Scholia ad Num. 1. X. W. K.
Champagny Franciszek Józef Marja Teresa Nompére hr. de, jeden z najznakomitszych historyków w naszych czasach, członek akademji franc. (przyjęty 10 Mar. 1870), ur. 1804 r. w Wiedniu, syn Jana Chrz. de Ch. księcia de Cadore. Pisze się zwykle na dziełach swoich: Franz de Champagny. Znakomite są jego studja historyczne: 1) Les Césars, Tableau du monde romain sous les premiers empéreurs (Cezarowie, Obraz świata rzym. za pierwszych cesarzy), Paris 1841—43 4 v., 2e wyd. 1853 2 v. i 3e pomnożone w 3 v. 2) Rome et la Judée au temps de la chute de Néron, a. 66—72 apres J. C. (Rzym i Judea podczas upadku Nerona), Paris 1858 1 v., 2e wyd. ib. 1865 2 v. i 3e wyd. t. r. 3) Les Antonins, ans de J. C. 69—180, Suite des „Césars“ et de „Rome et la Judée“ (uzupełnienie dwóch poprzednich dzieł), Paris 1863 3 v. 4) La charité chrétienne dans les premiers siècles de l’Eglise (Miłosierdzie chrześcjańskie w pierwszych 3-ch wiekach Kościoła), Paris 1854. 5) Le Césars du III siecle (Cezarowie III w.), Paris 1869 4 v. Dzieło to kończy serję trzydziestoletnich głębokich jego studjów nad epoką Cezarów. Le chemin de la verité (Droga prawdy), 1872, dziełko szacowne dla tych, których przesąd i niewiadomość trzyma w oddaleniu od prawdy. Poprzednio jeszcze wydał: Un mot d’un catholique sur quelques travaux protestants, 1844; Lettre d’un conservateur a M. Guizot sur la quest. d’enseignement etc. Jest nadto współpracownikiem kilku pism perjodycznych francuzkich. X. W. K.
Champion (czyt: Szampią) Piotr, jezuita, ur. w Avranches, w Normandji, 19 Paźd. 1631; ostatnie 20 lat życia przebył w Nantes; † tamże 28 Cz. 1701 r. Napisał żywoty: Jana Rigoleuc, jezuity (La vie du p. J. R. avec ses traités de dévotion et ses lettres spirituelles, Paris 1686), Ludwika Lallemant, jezuity (La vie et doctrine spirituelle du p. L. L., ibid. 1694), Założycieli domów rekolekcyjnych (La vie des fondateurs des maisons de retraite, Mr. (Louis Eudes) de Kervilio, le p. Vincent Huby de la comp. de J. et Mile (Catherine) de Francheville, Nantes 1698). Cf. a. Palafox. X. W. K.
Chanaan, v. Kanaan, hebr. Kenaan. 1. Syn Chama, a wnuk Noego (Gen. 9, 18. 10, 6), protoplasta Chananejczyków. — 2. „Ziemią Chanaan“ nazywa się część Palestyny, od Jordanu na zachód aż do wybrzeży morza Śródziemnego (Num. 35, 51. cf. Jos. 22, 11. Deut. 11, 30. Gen. 13, 9. 17, 8. a zwłaszcza 10, 19). Mówi się często w Biblji, że Izraelici podbili ziemię Chanaan, zkąd możnaby wnosić, że pod tą nazwą rozumieją się także posiadłości ich za Jordanem; jednakże w obietnicy danej Abrahamowi (Gen. 17, 8) nie zawierała się zajordańska ziemia (Deut. 2, 19. cf. tej Enc. I 200). Ziemia więc Chanaan w Gen. (10, 19. 11, 31. 12, 5. 13, 12. etc.) i indziej znaczy to samo, co Palestyna „przed Jordanem,“ np. Jos. 22, 9. Jud. 21, 12. Dla wyrażenia zaś okolicy zajordańskiej
