J. Chrystus, na miejsce tamtych figurycznych wprowadził rzeczywiste, inne zaś swoim zastępcom na ziemi wprowadzić polecił. Były więc ceremonje od samych zawiązków Kościoła: ztąd sprawiedliwie synod trydencki mówi (sess. 22. r. 5.) we mszy: „Caeremonias adhiberi, ut mysticas benedictiones, lumina, thymiamata, vestes aliaque id genus multa, quae ex Apostolica disciplina et traditione derivant.“ Kościół je w następstwie czasów skracał, albo przedłużał, na mocy danej sobie mądrości i władzy, i tak aż do dziś: ceremonje zatém są dawne, ważne, potrzebne. Wiele w tej materji zdań pięknych i budujących znajduje się w bulli 74 Sykstusa V, Immensa aeterni Dei (z d. 22 St. r. 1588.), mianowicie w paragrafie de Congregatione quinta, pro sacris Ritibus et Caeremoniis. Synod trydencki (sess. 22. r. 8.) zaleca dusz pasterzom, ażeby często obrzędy Mszy św. wykładali ludowi częściowo; indziej nazywa je podporami (adminicula), po których do rozmyślania rzeczy niebieskich umysł nasz podnosić się winien. I w rzeczy samej, ceremonje i obrzędy katolickiego Kościoła są jakby obrazy a szaty religji, za pomocą których i wykształceni i prostaczkowie zwłaszcza, łatwiej jej prawdy mogą wyrozumieć i zapamiętać, łatwiej ją odróżnić od fałszu. Znaczenie ich przedziwne podają liturgiści po różnych dziełach, (o czem ob. wyraz Liturgika i liturgiści). Jakie warunki potrzebne, ażeby ceremonja jaka była w praktyce prawną, ob. wyraz Rubryka; o różnicy między wyrazem ceremonja a ritus, ob. Ritus. Ceremoniał biskupi, Mszał, Brewjarz, Rytuał i Pontyfikał są dotąd najprzedniejszemj źródłami, z których się uczymy ceremonji; dekrety S. K. Obrzędów, Instructio Clementina, Memoriale Rituum Benedykta XIV, stanowią drugie źródło, liturgiści trzecie. Oprócz dzieł przywiedzionych II 406, wymieniamy jeszcze Staudenmaier, Geist des Christenthums, Mainz 1835 (i wiele wydań późniejszych). X. S. J.
Cereostata, cerostata, cereofala, cereophala, lichtarze do wielkich świec woskowych, noszone przed kapłanami w czasie nabożeństwa przez akolitów, którzy ztąd zwali się też cereostatarii i ceroferarii. Canthara cereostata miały kształt stolika, na którym mogło być postawionych wiele świec. Takie C. c. umieszczały się już to obok ołtarza, już na około cyborjum. Cf. Binterim, Denkw. IV cz. 1 p. 128.
Cerisiers (czyt. Serizje) Réné de, ur. w Nantes 1603; do jezuitów wstąpił 1622 r., złożył 4 śluby, lecz potém opuścił zakon, został jałmużnikiem księcia Orleańskiego, następnie Ludwika XIV. Um. r. 1662. Napisał: popularny żywot św. Genowefy brabanckiej, hrabiny Palatynatu (L’Innocence reconnue, ou Vie de Ste Geneviéve de Brabant, Paris 1634, 1865); L’Image de Notre-Dàme de Liesse, ou son histoire authéntique, 1-e part. Reims 1622, 1-e et 2-e part. ib. 1632.; Les heureux commencements de la France chret. sous l’apotre de nos rois, S. Remy, Reims 1633 (Szczęśliwe początki Francji chrześc. pod apostołem królów fr., św. Remigjuszem); Uwagi chrześcjańsko-polityczne o życiu królów franc. Faramunda, Klodjona Meroweusza, Chilperyka, Henryka W., Ludwika Sprawiedl. (Reflexions chrétiennes et polit. sur la vie des rois de Fr., Paris 1641—42 2 t., bywają dodawane jako tom II dzieła Ceris.: Tacite français, avec des reflex. etc., Paris 1648 2 v.); Trzy stany niewinności: utrapionej w Joannie d’Arc, uznanej w Genowefie z Brabantu, uwieńczonej w Hirlandzie księżn. bretońskiej (Les trois états de l’Innocense, Paris 1640 3 v.); przełożył Boecjusza De
