frida, prosząc go o objaśnienie co do uroczystości wielkanocnej i tonsury. List Ceolfrida, z tego powodu napisany, jedyne jego pozostałe pismo, zachował jego wychowaniec Beda w swej Historji kościelnej. List ten, dający dokładne objaśnienie w żądanych przedmiotach, świadczący o wielkiej erudycji biblijnej i świeckiej, oraz słodyczy i dojrzałości sądu autora, tak silnie podziałał na króla, że ten w pobożném uniesieniu ukląkł w obec dygnitarzy swego państwa i rozkazał obchodzić Wielkanoc w swojém królestwie podług zwyczaju rzymskiego. C. pragnął zakończyć dni swoje przy grobie śś. Apostołów w Rzymie. Wybrał się w podróż w 74 roku życia, lecz zachorował w Langres i tam um. 25 Września 716 roku. Cf. Żywoty pierwszych opatów klasztoru Weremouth przez Bedę, ap. Mabillon. Acta O. S. B. saec. II p. 1001; Beda, Hist. Angl. V 22, Bolland. ad 25 Sept.; Schrödl, Erstes Jahrhundert der engl. Kirche. (Schrödl). X. W. M.
Ceparanus (v. de Ceparano) Tomasz, zak. św. Franciszka, ok. r. 1245 otrzymawszy od Krescencjusza, ówczesnego jenerała franciszkanów, polecenie napisania żywotu ś. Franciszka z Assyżu, z opowiadania braci ułożył księgę p. t. Legenda aurea (v. antiqua) s. Francisci. Zamierzył on w niej zebrać słowa i czyny św. Franciszka, odnoszące się do objaśnienia reguły. Legendę tę wydał Filip Bosquierius (p. t. Speculum vitae s. Francisci et sociorum ejus, Coloniae 1623); Bernard (v. Bernardyn) de Bessa skrócił, a św. Bonawentura wygładził. Cf. s. Antonini Summa historialis, tit. 24 c. 9 n. 4. X. W. K.
Cepari Wirgiljusz, włoch, jezuita, ur. 1564 r. w Panicale, blizko jeziora Perugia; wykładał język hebr. w kolegjum rzym., teologję na uniw. w Padwie i Parmie, kazywał po główniejszych miastach włoskich, zarządzał kolegjami we Florencji i Rzymie, † w Rzymie 1631 r. Będąc prokuratorem o kanonizację śś. Ignacego Loj., Franciszka Borg., Magdaleny de Pazzis, bł. Aloizego Gonz., Stanisława Kost., wwiel. Józefa Anchiety, Rodulfa Aquavivy i kard. Bellarmina, ułożył Directorium canonizationis sanctorum w 10 księgach; powołuje się na to dzieło Benedykt XIV (De servor. Dei beatif. l. 2 c. 2 et 40) i pewną mu powagę przyznaje. Będąc jeszcze studentem teologji w Rzymie, począł pisać żywot swego kolegi Aloizego Gonzagi (ap. Bolland. 21 Jun.), wydany pierwszy raz w Rzymie 1606 r. (Vita del B. Luigi Gonzaga), na pol. przełożył ks. Szymon Wysocki (Żywot bł. Aloizego albo Ludwika Gonzagi Soc. J., Kraków 1609, 8-o str. 511); znacznie potém przerobiony r. 1630 (wyd. w Piacenza t. r.). Najlepsze wydanie przez O. Boero (Della vita di San Luigi G., Roma 1862), który miał pod ręką egzemplarz z r. 1630, opatrzony dopiskami autora. Boero dodał jeszcze uwagi z dzieła Andrzeja Budrioli, † po r. 1756 (Delle grazie di S. Luigi G. approvate per miracolese, Padova 1756), pisma ś. Aloizego i inne dokumenty. C. pisał jeszcze żywoty: ś. Stanisława Kostki, przechowany podobno tylko w przekładzie francuzkim (Vie de S. Stanislas K. trad de l’ital. par M. Calpin, expenitencier du Pape, nouv. ed. Paris 1816); Jana Berchmanns, jezuity, flamandczyka (Roma 1627 wyd. Boero, ibid. 1865); Franciszka Borgii (Roma 1624); ś. Franciszki rzymianki (Roma 1641 4-o, także po łac. ap. Bolland. Acta SS. 9 Mart.); ś. Marji Magdaleny de Pazzis (Roma 1669 4-o, po łac. ap. Bolland. op. c. 25 Mai). Ks. Prau (P***), wikarjusz jeneralny z Evreux, przełożył z Bollandystów na franc.
