zumienia się z nim. Spotkanie miało miejsce w Styczniu 1208 r. Hrabia z początku udawał uległość, później okazał niczém nie przeparty upór. Piotr widząc, że do porozumienia nie dojdzie, pożegnał hrabiego, który z niehamowaném już uniesieniem zawołał: „Niech idzie gdzie chce, wszędzie go znajdę, choćby na końcu świata.“ Opat i mieszczanie z Saint-Gilles, nie mogąc uspokoić Rajmunda, ze zbrojnym orszakiem odprowadzili Piotra do miejsca przeprawy na Rodanie. W poblizkiej karczmie nocowało kilku żołdaków Rajmunda. Gdy tedy nazajutrz (15 Stycz.) rano Piotr miał siadać na statek, jeden z drabów Rajmunda pchnął go lancą w plecy. Piotr zawołał: „Niech ci Bóg przebaczy, jak ja ci przebaczam!“ i padł, polecając duszę swoją Bogu. Zbrodnia ta obróciła się przeciw zbrodniarzowi, a na korzyść Kościoła. Wierni przebudzili się, biskupi wystąpili żarliwiej. Piotr mawiał: Dla zapewnienia Chrystusowi zwycięztwa, potrzeba tu krwi jego sługi, i często pragnął męczeństwa. — Po śmierci swojej odbierał cześć jako męczennik i zaliczony został przez Papieża w poczet świętych. Ciało jego pozostawało w opactwie St. Gilles do r. 1562, gdy kalwini, uważający Rajmunda za swego poprzednika, spalili kości Piotra. Cf. Bolland. Acta SS. 5 Mart. Hurter, Innocenz III, t. II. X. W. M.
Castner, v. Gastner Kacper, niemiec, ur. 1665 r., jezuita (1681), profesor filozofji w Ratysbonie; w r. 1695 udał się do Chin; w Pekinie był prezydentem trybunału matematycznego i nauczycielem następcy tronu; tamże † 1709 r. Zostawił dzieła: Rosetum dialecticum.. s. Logica universa, Ratisbonae 1695; Relatio sepulturae magno orientis apostolo S. Francisco Xav. in insula Sanciano erectae a 1700 (druk. w Chinach); przedruk w Welt-Bott Stöcklein’a t. XIV n. 309. W sprawie chińskich obrzędów (ob. Akkommodacja) wydał: Memoriale circa veritatem et subsistentiam facti, cui innititur decret. s. m. Alexandri VII d. 23 Mart. 1656 et permissionum rituum sinensium etc. (po franc. w Lettres édifiantes, Paris 1723 VI 68); Memoriale et summarium novissimor. testimonior. sinensium in prosecutione causae sinens., 1704, i Responsio ad libros nuper editos sub nomine ill. eppor. Rosaliensis etc., 1704. X. W. K.
Castro. 1. Alfons de, ur. w Zamora, teolog, franciszkanin, był kaznodzieją w Salamance, a potém w Brügge; według podania niektórych był także spowiednikiem Karola V. Udał się z Filipem II do Anglji, celem przywrócenia w tym kraju religji katolickiej. W 1557 został mianowany biskupem Kompostelli, jednak nie był konsekrowany, gdyż zaskoczyła go śmierć przed nadejściem bull z Rzymu, 11 Lutego 1559. Z pism jego głośniejsze jest Pro validitate matrimonii Henrici VIII et Catherinae conjugis. Wszystkie jego dzieła (Opera) wyszły w Paryżu 1771—1778 in f. — 2. Tegoż imienia i nazwiska jezuita, ur. w Lizbonie, przez 9 lat gorliwy misjonarz na wyspie Ternate, gdzie poniósł męczeństwo 1 Stycz. 1558 r. Dwa jego listy z tej misji były wydane po włosku: w Wenecji 1559 i w Rzymie 1556. — 3. Antoni, jezuita, kaznodzieja hiszpański, ur. w Zamora 1621 r., † 1684 w Bourgos. Wydał Fisionomia de la virtud y del vicio, Valadolid 1676. — 4. Augustyn, jezuita, ur. w Avila, w Hiszpanji, 1589 r.; jako sławny kaznodzieja, kazywał w różnych kościołach kastylijskich. Na żądanie Filipa IV napisał kurs polityki; † 8 Kwietnia 1671 r. Panegiryki jego łacińskie i kazania po hiszpańsku drukowane były w r. 1627 i 1633. — 5. Augustyn, ur. w Ameryce 1728 r., był profesorem humaniorów w Oaxaca i Queretaro; lecz w skutek dekretu Karola
