udzielanej zaledwie małej liczbie dusz, nie podobna zachować przykazań boskich, a szczególnie dwóch pierwszych i ostatniego. Należy wierzyć tylko w słowo Boże nam przekazane w Piśmie św. Nie wszystkie sobory powszechne były z natchnienia Ducha św. Carnesecchi nie był pewny do kogo należy zwoływanie soborów, czy do cesarza, czy Papieża, czy do kogo innego. Nie przyjmował wszystkich sakramentów. Spowiedzi nie uważał za obowiązek, ale tylko za pociechę. Co do Eucharystji, odrzucał przeistoczenie (transsubstanciację), a trzymając się opinji Lutra, uczył, że w Eucharystji jest i chleb i ciało Chrystusa. Chciał dla wszystkich komunji pod dwiema postaciami. Zaprzeczał władzy papiezkiej, stawiając Papieża na równi z innymi biskupami. Potępiał życie zakonne, celibat kapłański, pielgrzymki i posty. Wzywanie świętych miał za zbyteczne, ponieważ jedynym pośrednikiem ludzkim w Bogu jest J. Chrystus. Ob. Cantu, Les héritiques d’Italie t. 3. p. 217. K. R.
Caroli 1. Teofil od św. Konstantego, ur. w Warszawie 1739 r., w 15 roku życia wstąpił do pijarów, u których potém w różnych domach wykładał kolejno: gramatykę, poetykę, wymowę, humaniora. Wysłany na nauki do Rzymu, po powrocie ztamtąd wykładał teologję w Warszawie i Chełmie. Sprawował póżniéj urząd sekretarza prowincji, rektora w Opolu, a w Drohiczynie (od r. 1792), oprócz zarządzania miejscowym domem, wykładał Pismo św. i zarządzał parafją. Z dzieł jego drukowane były: Meditationes de quatuor nomssimis, Vars. 1795. Cogitationes selectae M. T. Ciceronis ex libro I De officiis (tekst łac. i pol.), 8-o b. r. Vetus et constans in Ecclesia catholica de sacerdotum coelibatu doctrinae, Varsav. 1801. Consideratio christiana de non minuendo festor. numero, Varsav. 1791 (to samo po polsku: Uwaga chrześciańska o nie zmnieyszaniu świąt. A przytém o zacności Prawa i Nauki Chrystusa Pana. Przeciwko owym niepobożnym, którzy jako ich opisuje w Liście swoim Tadeusz św.: Czegokolwiek nie znają, to bluźnią, a co przyrodzonym obyczajem jako nieme zwierzęta wiedzą, w tém się psują. Ku pomnożeniu czci i wiary w Jezusa Chrystusa. Na pociechę i pożytek nabożnych czytelników do druku podana przez X. Teofila Caroli Scholar. Piar. W Warszawie Roku 1798 in 8-vo str. 24). Odpowiedź chrześcjańskiego prostaka na niektóre zarzuty wiersza bluźnierskiego i t. d. Warsz. 1801. (Bielski) De vita et scriptis Scholar. Piar., Varsav. 1812 s. 144. Cf. Jocher, Obraz bibljogr. histor. — 2. Filip, ur. w Neuburg, w luteranizmie; r. 1629 przeszedł na katolicyzm, † 1638 r. Kilka jego prac egzegetycznych wylicza Le Long, Biblioth. sacra. X. W. K.
Carpino (Carpini) Jan de Plano, franciszkanin, ur. we Włoszech ok. 1220, wysłany 1246 przez Pap. Innocentego IV do chana Batu, z przedstawieniem, aby poprzestał pustoszyć kraje chrześcjańskie (Rossję, Polskę i Węgry). Odważny ten zakonnik przez Kijów, wybrzeże morza Czarnego dostał się do głównej kwatery chana Batu, który go wysłał do hordy wielkiego chana Ajuka. Przybywszy do złotej hordy, otrzymał posłuchanie u w. chana i z listem od niego do Papieża tą samą drogą wrócił; został prowincjałem niemieckim, opowiadał Ewangelję w Czechach, Węgrzech, Danji i Norwegji, wśród swoich prac apostolskich umarł w wieku podeszłym. Z podróży jego dwa są sprawozdania, szersze i skrócone; znajdują się w zbiorze podróży, wydanym przez Bergeron’a, Voyages faits principalement en Asie dans le XII, XIII, XIV et XV siécles, Haga
