chrześcijaństwie zwyczaj obchodzenia uroczystości Wszystkich Świętych. — Z Anglji bp londyński Mellitus przybył za jego pontyfikatu w ważnych sprawach tamecznego kościoła, które na zebranym w tym celu synodzie (610 r.) roztrząsano (Mansi, X. 505 i n.). Pomiędzy innemi, na tym soborze pozwolono przypuszczać zakonników do święceń, i klasztor kantuaryjski apostolskie pozyskał zatwierdzenie. — Zresztą, za rządów Bonifacego IV liczne klęski świat nawiedzały. Głód, powietrze i powodzie niszczyły różne kraje. R. 611 Herakljusz kazał ściąć cesarza Fokasa, przychylnego Kościołowi, ale występnego; a 614 r. Kozroes II zdobył Jerozolimę, gnębił chrześcjan w Palestynie i, jako trofeum zwycięzkie, zabrał Krzyż Chrystusa, odnaleziony przez cesarzowę Helenę. B. IV um. w klasztorze 7 Maja 615 r. (Bolland. Acta ss. 25 Maji). Po nim nastąpił św. Deusdedit († 8 Listop. 618 r.). — Bonifacy V, rodem z Neapolu, archidjakon in titulo S. Sixti, Papieżem został 23 Grud. 619 r. Troskliwość swoję dla rozkwitającego, ale i zagrożonego kościoła w Anglji, okazał najprzód przesłaniem listów zachęcających do Mellitusa, przeniesionego ze stolicy biskupiej w Londynie na arcybiskupią w Kanterbury, i do Justusa, bpa Rochester; następnie (624 r.) udzieleniem palljusza i rozległych praw metropolitalnych Rufusowi, który po Mellitusie nastąpił na arcybiskupów w Kanterbury. W poprzednim, wraz z palljuszem przesłanym, liście, chwali B. staranność, z jaką Rufus uczy Etelwalda, syna Etelberta. Były widoki, że przez małżeństwo Edilburgi, córki Etelberta, z Edwinem, królem Northumberlandu, i tego króla będzie można zyskać dla chrystjanizmu Edilburga, która przy zaślubinach zastrzegła sobie swobodne wyznawanie chrześcjańskiej religji, zabrała z sobą Paulina, wyświęconego na biskupa Yorku; a Papież, na wiadomość o tém małżeństwie, nie omieszkał nakłaniać króla Edwina do przyjęcia chrześcjaństwa, a królowę do nawrócenia męża, przysyłając do obojga listy i podarunki (Mansi, X 550 et sqq). Nie dożył jednak B. nawrócenia Edwina, który dopiero 627 r. Chrzest przyjął: Papież ten zaś um. 22 Paźdz. 625 r. Za jego rządów przypada publiczne wystąpienie Mahometa. — Anastazy (1, 119) chwali łagodność i szczodrość Bonifacego, szczególniej względem duchowieństwa, i przytacza wiele jego dekretów, dotyczących ważności testamentów, prawa schronienia w kościołach i czci świętych relikwji. Po Bonifacym V nastąpił Honorjusz I. — Bonifacy VI (antypapież), rzymianin, jak świadczy trzeci kanon rzymskiego synodu, w r. 897 przez Papieża Jana IX odbytego, dla rehabilitacji pamięci Papieża Formoza; pozbawiony był najprzód subdjakonatu, a następnie prezbiteratu (Mansi, 18, 224), i bez poprzedniej kanonicznej restytucji, wśród zawichrzeń, przez pewną fakcję ludową (896 r.) wyniesiony został na tron papiezki. Zajmował go jednak tylko przez dwa tygodnie, gdyż stronnictwo nieprzyjazne Formozusowi przeprowadziło wybór Stefana VI, który wypędził Bonifacego. Według innych, B. umarł we dwa tygodnie po swojej konsekracji na podagrę. — Bonifacy VII (antypapież), Bonifacy Franco, syn rzymianina Ferrucci, kardynał. Przy pomocy Krescencjusza, po śmierci Ottona I, r. 974 uwięził Papieża Benedykta VI w zamku św. Anioła i kazał go udusić, czy też głodem umorzyć, a sam pod nazwą Bonifacego VII ogłosił się Papieżem. Ale już w miesiąc potém z obawy przed hrabią Tusculum, uciekł do Konstpla, zabierając z sobą skarby bazyliki watykańskiej, aby je tam spieniężyć. Tymczasem stronnictwo tuskalańskie wybrało na tron papiezki najprzód Do-
