bł. owoców, pól, osobliwie jeżeli uroczyście się odbywa. Inne, jakkolwiek może je każdy kapłan dawać, nie powinny być dokonywane przeciwko woli miejscowego proboszcza. Formuł benedykcji, przez Kościół rzymski nie zatwierdzonych, używać nie wolno pod nieważnością. W Analecta juris (20 zeszyt 1857 r.) znajduje się zatwierdzona w Rzymie formuła błog. kolei żelaznej i wagonów. Benedykcje, ze względu treści, formy i skutku z nich płynącego, są dwojakie: wzywające i stanowiące (invocativae et constitutivae); pierwsze, ściągając na rzeczy błogosławione błogosławieństwo, nie zmieniają ich natury i mogą te rzeczy pójść na użytek świecki, jak np. poświęcone złoto w dzień Trzech Króli; drugie zaś, już całkiem przemieniając moralnie przedmiot poświęcony, wykluczają go tém samém od świeckich użytków, tak np. paschał wielkanocny: ani go się godzi używać na coś świeckiego, ani też drugi raz benedykować. Ubiór kapłana, mającego poświęcać czyli błogosławić, czas, miejsce i inne okoliczności, przepisuje Rytuał w rubrykach ogólnych albo szczególnych; znaczenie każdej benedykcji najłatwiej wyrozumieć z samej modlitwy i ceremonji. Cf. Gregor Rippel, Alterthum Ursprung u. Bedentung aller Ceremonien Gebräuche u. Gewohnheiten d. h. Kath. Kirche, na nowo przerobione i wydane przez Himiobena, p. t. Die Schönheit d. kath. Kirche, dargestellt in ihren äusseren Gehräuchen etc., Mainz 1841. I. Helfert, Darstell. d. Rechte in Ansehung d. h. Handlungen etc., Prag. 1826. H. Kühn, Erklaerung der Ceremonien u. Segnungen unserer h. kath. Kirche, Frankf. 1830.
Błogosławienie małżeństwa. Pobłogosławienie małżeństwa przez kapłana jest uroczystością, różniącą się od zawarcia małżeństwa. Do zawarcia małżeństwa Kościół na soborze trydenckim przepisał szczegółową formę, zależącą na wyraźném oświadczeniu przez obojga zawierających, wzajemnego swego zezwolenia na zawarcie małżeństwa, oświadczeniu, które wyrażone być winno w obecności proboszcza, zawierających małżeństwo, czyli nowożeńców, i w obec przynajmniej dwóch świadków; a nawet do zachowania lub niezachowania tej formy Kościół przywiązał ważność lub nieważność małżeństwa, ob. Małżeństwo. Ale pobłogosławienie małżeństwa (benedictio matrimonii, benedictio nuptialis), czyli zatwierdzenie związku, w imieniu Kościoła przez kapłana wyrzeczone, z modlitwami i życzeniami Kościoła, jest całkowicie niezależne od małżeństwa właściwie uważanego. Znajdujemy to błogosławieństwo już w dawnych czasach, bo gdy małżeństwo, według nauki Kościoła, jest sakramentem, naturalném było, że zawierało się w obec kapłana, albowiem, według przepisu Apostoła, jeśli ma być przedmiotem łaski poświęcającej, powinno być w Panu zawierane (ad Ephes. 5, 32). Ztąd zasięgano zdania i rady zwierzchnika kościoła (niegdyś biskupa, potém proboszcza) i według tego, jak wskazał, postępowano. Prócz tego Kościoł od początków miał to na względzie, aby związek sakramentalny małżonków jak najskuteczniejszą w ich duszę wlewał łaskę, do tego sakramentu przywiązaną, i dla tego do modlitwy zawierających małżeństwo zawsze przyłączał i błogosławieństwo swoje (Ignat. Antioch., an. 107 Ep. ad Polyc. c. 5 ult. Tertull, c. a. 200, a Uxor., 11, 9 pr. Idem de Pudicitia, c. 4. Ambr., Epist 24. Chrysost Hom. 48. August., Epist. 237. Statuta Eccles. antiq. c. 101). Lekkomyślnie pomijać to błogosławieństwo jest grzechem, bo to znaczy gwałcić przepis Kościoła i gardzić łaską Bożą. Aż do czwartego soboru laterań-
