przedrukowywana; 5) Em. Kanta projekt do pokoju wieczystego, z francuzkiego przełożony, bezimiennie, Warsz. 1797; 6) Pieśni narodowe z autorów polskich zebrane, Warsz. 1812; 7) Katechizm większy ks. Fleurego, Warsz. 1812; 8) Wybór różnych gatunków poezji z rymotwórców polskich dla użytku młodzieży, Warsz. 1809, tomików 3, i 9) Arytmetyka praktyczna, przez pytania zebrana, 1775, 1793, 1806 i 1811.
Biennium canonicorum. Tą nazwą oznaczano czas zwykle dwuletni, pozostawiany młodym kanonikom, aby odbywali nauki uniwersyteckie. Pobyt na uniwersytecie nie pozbawiał ich dochodów kanonickich, a gdy nabyli potrzebnych wiadomości w teologji i prawie kanoniczném, byli do kapituły przypuszczani i to się nazywało emancipatio canonicorum. Stolica Apostolska starała się o to, aby kanonicy posiadali wyższe wykształcenie i w konkordatach zwykła była zastrzegać, aby przynajmniej pewna ich część posiadała stopnie wyższe akademickie. Sobór bazylejski stanowił, aby tylko stopniami naukowemi ozdobionym, w katedralnych i kollegjackich kościołach kanonję dawano; a sobór trydencki w sesji XXII rozdz. 2 wyraziwszy ogólne rozporządzenie: że do kościołów katedralnych (kanonicy) brani, powinni być doktorami albo magistrami w teologji lub prawie kanoniczném, lub przynajmniej poświadczonymi przez jaką akademję, że są zdolni do uczenia drugich, — w sesji XXIV rozdz. 22 określa bliżej to prawo, zalecając, aby gdzie tylko można wszystkie godności i przynajmniej połowa kanonji w kościołach katedralnych i kollegjatach znakomitych (insignis collegiata), udzielane były tylko mającym stopnie naukowe w teologji i prawie kanoniczném. W obec przeto takich przepisów, biennium canonicorum wyszło z użycia, gdyż uzdolnieni już i stopniami naukowemi obdarzeni, na kanoników posuwani być winni; wszakże, gdyby szło o to, aby kanonik pozyskał stopień naukowy, może otrzymać dyspensę od rezydencji, na czas uczęszczania na uniwersyteckie studja. X. A. S.
Biernacki Jan Kazimierz, ks. franciszkanin, ur. 1629 r., wstąpił w Kaliszu do zakonu, kształcił się za granicą, umarł w Kaliszu 1725 r., historyk swego zakonu, w dziele: Speculum minorum, in quo primigenia religio ordinis minor. conv. praesentatur, Crac. 1688 in 4-o str. 584. Wydał także Propugnaculum antiquitatis ordinis minorum r. 1692. — Biernacki Józef, synowiec poprzedzającego, także franciszkanin, wydał loikę, p. t. Clavis aurea omnium pandens sacraria scientiarum, Calis. 1715, in 4-o str. 89.
Bierzmowanie. Drugi z sakramentów kościoła katolickiego, przez który człowiek ochrzczony otrzymuje pomnożenie łaski poświęcającej i dary Ducha św., a w szczególności łaskę do wyznawania statecznie i mężnie wiary Chrystusowej. W pięciu następujących punktach wykażemy: 1) znaczenie i potrzebę tego sakramentu; 2) boskie jego ustanowienie; 3) skutki jego; 4) materję jego i formę, tudzież sposób, w jaki się udziela; nakoniec 5) Kto go udzielać i kto go przyjmować może. 1. Bierzmowanie w rzędzie sakramentów zajmuje pierwsze miejsce po sakramencie Chrztu, jako dopełnienie onegoż. Jako Chrzest w życiu duchowném człowieka odpowiada narodzeniu, tak Bierzmowanie odpowiada dojściu do wzrostu i siły wieku męzkiego. Życie wiary i łaski poczęte na Chrzcie, w Bierzmowaniu się umacnia i doskonałém się staje, przez udzielenie bierzmowanemu Ducha św., który go utwierdza w wierze, daje mu męztwo wyznawania jej przed światem i gotowym go czyni cierpieć dla niej
