pów i urządzenia nowego w cesarstwie porządku hierarchicznego. B. był konsekrowany w kościele św. Katarzyny, d. 8 Lutego 1784 r. Była to pierwsza konsekracja biskupa katolickiego w stolicy cesarstwa. Pierwszym też był on sufraganem połockim. R. 1801 metropolita miał być usunięty, a na jego miejsce osadzony Benisławski, w tym celu wezwany z Połocka do Petersburga. Po zrzeczeniu się na piśmie przez Siestrzeńczewicza prezydencji kollegjum katolickiego petersburgskiego, B. został prezesem tego kollegjum. Za cesarza Aleksandra I złożył ten urząd. Wydał drukiem: Institutiones logicae seu brevis tractatus de cultura ingenii, Wilno 1774; i Rozmyślania dla księży świeckich o powinnościach chrześcjańskich, z listów i Ewangelji wzięte, Połock 1799, Warszawa 1859, 2 t. Cf. Bartoszewicz Juljan w Encykl. Więk. Orgelbr. III, 167.
Benjamin (Ben-jamin, syn prawicy, t. j. szczęścia), najmłodszy syn Jakóba patrjarchy i Racheli. Matka umarła przy wydaniu go na świat, a umierając, nazwała go Benoni (syn boleści mojej, Gen. 35, 17—19). Z tego powodu stał się ulubieńcem ojca, zwłaszcza po utracie Józefa (Gen. 42, 4. 36. 43, 14). Kochał go także nad innych braci Józef, jako z tej samej matki pochodzącego (Gen. 35, 24. 43, 16. 34). Był ojcem pokolenia, jednego z dwunastu, które przy wyjściu z Egiptu liczyło 35,400 mężów zdolnych do boju (Num. 1, 36), a przy końcu podróży przez pustynię do 45,000 (Num. 26, 41). Przy podziale ziemi chananejskiej otrzymało część swoją z tej strony Jordanu, między pokoleniami: Judy od południa, Dana od zachodu, Efraima od północy, a od wschodu przedzielone było Jordanem od pokoleń: Rubena i Gada (Jos. 18, 11...), Ziemia ta, chociaż nie wielkiej rozciągłości, górzysta, jednak skrapiana licznemi potokami i żyzniejsza od innych (Joseph. Flav. Antiqq. V 1, 22). Za sędziów Benjamici z Gabaa pogwałcili na śmierć żonę jednego lewity; inne pokolenia, dowiedziawszy się o tém, wystąpiły zbrojno i żądały przykładnego ukarania mieszkańców Gabay, a nie otrzymawszy zadośćuczynienia, wydały Benjamitom wojnę, która o mało co że nie zakończyła się wytępieniem całego pokolenia (Jud. rr. 19, 20, 21). Z Benjamitów był wybrany pierwszy król żydowski, Saul (I Reg. 9, 1. 10, 20), może dla tego, że ono, jako najmniejsze, mniej mogło być powodem zawiści między pokoleniami. Dla tego, po śmierci Saula, z początku jedno tylko pokolenie Judy trzymało z Dawidem; reszta zaś uznała królem swym Izbozeta, syna Saulowego (II Reg. 2, 8—10). Gdy królestwo, po śmierci Salomona, rozpadło się na Judzkie i Izraelskie, Benjamici należeli do pierwszego, razem z pokoleniem Judy (III Reg. 12, 21) i razem z niém, po powrocie z niewoli babilońskiej, byli zawiązkiem nowego żydowskiego państwa w Palestynie (I Esdr. 4, 1. 10, 9). Znaczniejsze miasta w pokoleniu Benjamina były: Jeruzalem, Gabaa, Gabaon, Rama, Maspha, Hai, Jerycho, Anathoth (ob. te art.). Benjamin nie jest czczony jako święty u łacinników, lecz tylko u greków, którzy mu wraz z innymi patrjarchami izraelskimi poświęcają dzień 19 Grudnia. X. W. K.
Benno święty, bp miśnijski i apostoł słowiański (16 Czer.). Podług niektórych Benno miało być słowiańską nazwą Benedykta. Pomiędzy wielu znakomitymi ludźmi, którzy w dziejach Kościoła nosili to imię (np. Benno bp w Osnabrück, Benno bp utrechtski, B. bp oldenburgski), Benno miśnijski pierwsze zajmuje miejsce. Ur. 1010 r. z hrabiowskiego domu bultenburgskiego w Hildesheimie, wychowywał się pod okiem swego kre-
