niach drukowanych. Miał też ztąd pomiędzy protestantami przeciwników, jak Michaelisa, Baumgartena, Wetsteina. Bengel um. jako radca konsystorza i prałat alpirsbachski, w Wirtembergu 1752 r. (Haas).
Benignus święty, apostoł Burgundji (1 List. al. 17 Lut., 26 Kw., 1 Maja, 6 Czerw., 19 Paźdz.). Powszechnie utrzymują, na zasadzie wszystkich martyrologji, że św. Benignus był uczniem św. Polikarpa, że przybył do Gallji ze śś. Andochjuszem i Thyrsem (24 Września), dla głoszenia Ewangelji, i że najprzód opowiadał wraz z nimi wiarę świętą w Autun, gdzie ochrzcili całą rodzinę Fausta, ojca św. Symforjana. W 1839 r. odkryty kamień w Autun poświadcza najniezawodniej, że tam w półowie II wieku było już zgromadzenie wiernych, zapewne pracą św. Benigna utworzone. Następnie mąż święty przeszedł do Langres, a w końcu do Dijon, gdzie, wytrzymawszy najokrutniejsze męczarnie, poniósł śmierć męczeńską. Podług Mart. rom. miało to być za cesarza Marka Aureljusza (161—180), podług innych 150 lub 169 r. Św. Grzegorz turoneński wzniósł na jego grobie kościół, i to dało początak sławnemu opactwu św. Benigna, należącemu do benedyktynów, kongregacji św. Maura. Przedstawiają tego świętego na obrazach błogosławiącego w ubraniu kapłańskiém, z kluczem, a obok niego wiele psów. Niewiadomo dla czego klucz mu dodają, psy zaś dla tego, że do uwięzionego miano wpuścić 12 psów zgłodniałych, które mu jednak nic złego nie uczyniły (Surius, 1 Novemb.). Piemont ma go także za swego patrona. W Mart. rom. imię świętego znajduje się pod d. 1 Listop., innych, wyżej podanych, dni obchodzi się pamiątka różnych przeniesień jego relikwji.
Benignus od św. Teressy, karmelita bosy, definitor, napisał: 1) Proces życia człowieka grzesznego sześcią kazaniami passjonalnemi ogłoszony, Kraków 1759; 2) Wielowładność nad ziemskiém poddaństwem N. P. M. w obrazie berdyczowskim ogłoszona, Kraków, 1758, in fol. ark. 6.
Benisławski Jan, bp gadareński, koadjutor mohilewski, ur. 1735 r., jezuita, wyświęcony na kapłana 1768 r. Po kasacie jezuitów, mianowany przez komissję edukacyjną rektorem szkół brzeskich. Przeniósłszy się w granice Rossji, zapoznał się z Siestrzeńczewiczem (ob.), który wówczas był sufraganem wileńskim, a udawał wielką przyjaźń dla jezuitów. Ambitny ten człowiek umiał pozyskać sobie pobożnego ks. Benisławskiego tak dalece, iż ten sądził, że go do życia rzeczywiście kapłańskiego nawrócił. Przez Benisławskiego zaznajomił się Siestrzeńczewicz z jego krewnym jenerałem Michelsonem, zwycięzcą Puhaczewa, a przez Michelsona z hr. Potemkinem. To utorowało mu drogę do godności, o której ambitny sufragan zamyślał. Hr. Potemkin polubił bogobojnego, cnotliwego ks. Benisławskiego i chciał go promować na mające się nowo utworzyć arcybiskupstwo, a wcale nie myślał o Siestrzeńczewiczu, którego nazywał przebranym w sutannę huzarem i chytrym politykiem. Ale Benisławski pracował w najlepszej wierze na rzecz Siestrzeńczewicza dopóty, dopóki nie skłonił dlań umysłu potężnego męża stanu; musiał jednak sam dla siebie przyjąć za to koadjutorję, z prawem przyszłego następstwa (które to następstwo później w bulli było opuszczone), i pałac na stałe mieszkanie w Połocku. R. 1782 utworzone tedy zostało nowe arcybiskupstwo mohilewskie (ob.): Benisławski pojechał r. 1783 do Rzymu, celem przyspieszenia kanonicznej erekcji arcybiskupstwa. Archetti, nuncjusz w Polsce, otrzymał polecenie udania się do Petersburga, do wyświęcenia tam bisku-
