jęła habit klasztoru Fontévrauld. Staraniem około podniesienia życia religijnego, okazała zakonowi wielkie usługi, i Papież Pius V pozwolił jej nawet założyć seminarjum, które zostało otwarte w l’Encloitre i wkrótce liczyło wiele nowicjuszek i zakonnic. Pewna liczba z pomiędzy nich oświadczyła zamiar poddania się regule św. Benedykta, w całej jej surowości i w tym celu oddano im klasztor Poitiers, zwany Matki Boskiej z Kalwarji (1617). Antonina umarła 25 Września 1617. W następnym roku Józef le Clerc wyjednał niezależność klasztorowi w Poitiers od klasztoru Fontévrauld i nakreślił dla niego ustawę. W jego ręce zakonnice złożyły przysięgę; nową regułę przyjęły dwa klasztory: w Paryżu i Angers, i Papież Grzegorz XV nadał im prawo kongregacji, która wkrótce dwadzieścia domów zakonnych liczyła. Ślubowano uroczyście wieczną klauzurę, czystość, ubóstwo i posłuszeństwo. Na czele kongregacji stała jeneralna ksieni, której do pomocy dodawano trzech superjorów, a z których jednym był jenerał maurynów. Ubranie zakonnic było brunatnego koloru, szkaplerz czarny. W chórze używały czarnego płaszcza i od 1 Maja do Podniesienia Św. Krzyża chodziły boso (Helyot. t. VI). Zakon ten zginął podczas rewolucji francuzkiej; pozostał tylko jeden klasztor w Paryżu, który w 1847 r. liczył 50 sióstr. Od tego czasu nowe zawiązki zakonu zaczynają się ukazywać we Francji. Benedyktynki nieustającej adoracji Najświętszego Sakramentu, czyli sakramentki, mają za swoją założycielkę bogobojną Mechtyldę od Najświętszego Sakramentu. Była ona córką Jana Barrd i chrzestném imieniem zwała się Katarzyna; urodzona 31 Grudnia 1614. Od pierwszej młodości okazywała wielką pobożność, i głęboką boleść sprawiła jej wiadomość o znieważeniu Św. Sakramentu przez protestantów. W 1631 r. Katarzyna wstąpiła do klasztoru annuncjad (ob.) w Bruyères, pod imieniem siostry św. Jana Chrzciciela; w 1631 zmuszona do opuszczenia murów klasztornych. Z powodu wojny, srożącej się w tamtejszych okolicach, przez trzy lata przebywała między świeckimi ludźmi, po czém wstąpiła znowu do klasztoru w Commerci. Tu obrano ją na przełożonę, lecz zaraza prawie wszystkie zakonnice o śmierć przyprawiła, klasztor zupełnie zubożał i bogobojne niewiasty, które przy życiu pozostały, schroniły się do benedyktynek w Rambervilliers. Siostra św. Jana Chrzciciela przyjęła tu habit benedyktyński, pod imieniem Mechtyldy od N. Sakramentu. I ztąd zmuszona się wydalić, schroniła się do Paryża (1651). Tu, z powodu czasów wojennych, ciężki niedostatek cierpieć musiała i, z kilku siostrami, utworzyła niewielkie stowarzyszenie, znane wówczas pod nazwą małych zakonnic lotaryngskich. Podniosło się znaczenie tego stowarzyszenia od czasu, kiedy hrabina Chatauvieux i królowa Anna austrjaczka (matka Ludwika XIV) zamieszkały w klasztorze, dla oddawania czci N. Sakramentowi (1653). Papież Innocenty XI zatwierdził tę nową kongregację. Jeszcze przed zgoném Mechtyldy (6 Kwietnia 1698), zakon liczył 9 klasztorów, których liczba później wzrosła do 30. Ubiór składa się z czarnego welonu, sukni i szkaplerza tegoż koloru; na szkaplerzu znajduje się wyobrażenie św. Hostji (Helyot, t. VI s. 443). Podobne zgromadzenie założyła Henrietta de Chauvirey, przełożona starożytnego klasztoru Matki Boskiej w Valdosne, w Szampanji. Staraniem jej powstał klasztor w Charenton pod Paryżem, na ruinach kalwińskiego ko-
