bona wyświęceni są prawnie, ztąd potwierdza się przypuszczenie powyższe, o ogłoszeniu w Galji jego zbioru. Najprzód też cytowanym on jest imiennie na synodzie w Quiercy r. 857, więc napisany był po r. 847, a przed 857 (Ob. Hinschius, Decretales Pseudo-Isidorianae, Lipsiae 1863. Wstępu str. 183 § 20 [1]. Benedykta Lewity Zbiór kanonów ma bardzo wiele podobieństwa z Decretales pseudo-Izydora. Z tego powodu krytycy utrzymują, że pierwszy czerpał z drugiego; inni, że obadwa są jedną osobą; a jeszcze inni, że Benedykt i pseudo-Izydor z jednego czerpali źródła. Hinschius zaś, za którego zdaniem tu idziemy, bardzo zasadnie dowodzi (op. c. § 17), że pseudo Izydor za źródło miał Zbiór Benedykta Lewity. Ten zaś kompilował z następujących dzieł: Biblji, z dzieł znakomitszych ojców św. (Ambrożego, Augustyna, Grzegorza W.), z Historji kościelnej Euzebjusza (przełożonej przez Rufina), z dawniejszych zebrań kanonów, jak Adrjana, z Breviarium Alarici (ob.), z akt synodalnych współczesnych, lub mało co dawniejszych, z kapitularzy (ob.), z prawa rzymskiego i t. p. Opinja, zwłaszcza protestanckich krytyków, jakoby Collectio canonum Benedykta Lewity była zmyśloną, dla poparcia supremacji papiezkiej, dziś, zdaje się, już nie ma zwolenników. Jak pseudo Izydor, tak i Benedykt Lewita zbierali kanony bez krytyki, jak gdzie znaleźli, i z tego powodu niektóre dekrety zmyślone u nich miejsce znalazły; w innych pozwalali sobie tekst naciągać do swych celów, lub może mieli błędne kopje. X. W. K.
Benedykt od świętego Józefa, pijar, wydał 1685 roku w Warszawie Historję biskupów krakowskich, aż do Jana Małachowskiego, przeplataną odami: Infula cracoviensis seu Antistitum cracov. Elogia historico-politica.
Benedykt I. Papież, zwany przez greków Bonozus, ur. się w Rzymie, Stolicę Apostolską, wakującą już od dwóch miesięcy i 21 dni, po Janie XIII, objął 3 Czerwca 574 r. Była to smutna epoka, bo Lombardowie (od r. 568) pustoszyli górne i środkowe Włochy i wszystkie miasta, prócz Rzymu i Rawenny, stopniowo zagarnęli. Cesarz Justyn, na prośbę Benedykta, celem zaradzenia strasznemu głodowi, panującemu we Włoszech, przysłał z Egiptu wielką ilość zboża. Nic więcej prawie nie wiadomo o panowaniu tego Papieża. List, noszący imię tego Papieża, do biskupa hiszpańskiego Dawida, o jedności Istoty trzech boskich Osób, nie jest autentyczny. Umarł ten Papież ze smutku, na widok klęsk spadających na Włochy, 30 Lipca 578 roku. Nastąpił po nim Pelagjusz II. — Benedykt II, rzymianin, w młodości wszedł do stanu duchownego, bardzo biegły w Piśmie św. i rzeczach kościelnych, pobożny, roztropny i dobroczynny, nastąpił po Leonie II († 3 Lipca 683) i był konsekrowany 26 Czerwca 684 r. Zaraz po wstąpieniu na Stolicę Rzymską, zajął się losem Wilfrieda, biskupa Yorku, wypędzonego ze swej stolicy; żądał od biskupów hiszpańskich przyjęcia VI soboru powszechnego, co oni też uczynili na XIV (684) i następnie na XV (688 r.) soborze w Toledo. Prawdopodobnie na jego prośbę cesarz byzantyński Konstantyn V Pogonatus, zrzekł się potwierdzania wyborów papiezkich, jakie sobie Odoakr, a za
- ↑ Recenzję szczegółową tego dzieła ob. w Przeglądzie Katolickim warszaw. z d. 31 Maja i 7 Czerwca 1866 nr. 22 i 23.
