bałwochwalczą rodzinę Achaba. — 2. Syn Kolaji i prorok fałszywy w niewoli babilońskiéj (Jer. 29. 21).
Achaja, pierwotnie najpółnocniejsza część Peloponezu, od Sycjonu aż do przylądka Araksus, z dwunastu miastami. Jako prowincja rzymska, Achaja obejmowała Helladę i Peloponez. W tém znaczeniu A. była prowincją senatorską, rządzoną przez prokonsulów, w imieniu rzymskiego senatu. Tyberjusz zamienił ją na prowincję imperatorską, i dla tego rządzoną była przez prokuratorów. Klaudjusz zwrócił ją znowu senatowi; rzymski więc rządzca Achai, za czasów św. Pawła, występuje znowu jako prokonsul (Dz. Apost. 18, 12).
Achardus, cysters, z klasztoru Clairvaux (Claraevallensis), magister nowicjuszów, żył za czasów św. Bernarda, ok. r. 1140, i słynął jako uczony filozof i teolog. Z pism jego znaném jest tylko Vita Ś. Gotselini (v. Geselini), które wydał Arn. Roixius, Duaci. 1626. X. W. K.
Achaz, syn Joathama króla judzkiego, nastąpił po ojcu i panował 16 lat (4 Kr. 16, 2). Jeden z najgorszych królów judzkich, ofiary składał Baalowi na wyżynach i pod drzewami wystawił mu wiele posągów. W dolinie Ben-Hennon (Hinnom) wystawił na cześć Molocha posąg brązowy i w nim rozpalanym składano dzieci (Jer. 4, 31). Król własnego syna na taką oddał ofiarę. Panowanie jego dla Judy było bardzo nieszczęsne. Już za jego poprzednika Joathama, królowie: izraelski Faceasz i syryjski Razin zmówili się na obalenie państwa Judzkiego, a za Achaza najechali i pustoszyli kraj; podobnie niszczyli kraj Idumejczycy i Filistyni (II Par. 28, 18). Achaz wezwał na pomoc Teglat-Phalasara, króla assyryjskiego i bogatemi podarunkami skłonił go do tego, że ten rozpoczął wojnę pko Syryi i Izraelowi, zdobył Damaszek, zabił Razina, a mieszkańców zaprowadził do niewoli (4 Król. 16, 7 — 9). Achaz udał się do niego do Damaszku i gdy zobaczył tamtejszy ołtarz, przesłał kapłanowi Urjaszowi wzór i polecenie wystawienia takiego samego ołtarza w świątyni jerozolimskiej. Później sam na tym ołtarzu ofiary składał (4 Król. 16, 10). Ale assyryjski król nie najlepsze miał zamiary i względem króla judzkiego, i zaledwie ofiarą wszystkich skarbów królewskich, a nawet i kościelnych, zdołał sobie kupić Achaz pokój od assyryjczyka (2 Paralip. 28, 24). Żarliwe napomnienia Izajasza nic nie skutkowały na bałwochwalczym królu (Iz. 7, 3). Po śmierci nie pochowano go w grobach królewskich. Zdanie, jakoby Achaz przy swojém na tron wstąpieniu miał dopiero lat 20, zdaje się być pomyłką przepisywany, ponieważ w takim razie żyłby tylko 36 lat i Ezechjasz nie mógłby przy jego śmierci miéć już 25 lat wieku (4 Król. 18, 2.)
Achery (Jan-Łukasz d’) v. Dachery, Dacherius, Zak. św. Benedykta, kongr. św. Maura, ur. w St.-Quentin 1609, † 29 Kwiet. 1685 r. Tarisse (ob.), wizytując klasztor w St.-Benoît-sur-Loire, zauważył młodego zakonnika, który, pomimo że w skutek chorób był pozbawiony sił, jednak starał się wypełniać gorliwie punkt, najmocniej w regule św. Benedykta przepisany (praca). W chorobie zajmował się on pielęgnowaniem kwiatów, układaniem bukietów i innych ozdób do ołtarza N. Marji Panny. Gdy nieco wyzdrowiał, powołał go Tarisse do Paryża i powierzył mu bibljotekę opactwa św. Germana. Tu, pomimo słabego zdrowia, d’Achery całą wielką bibljotekę do porządku doprowadził, wydał z niej wiele pomników i można powiedzieć, że założył szkołę historyczną kongregacji św. Maura,
