Strona:PL Niektóre poezye Andrzeja i Piotra Zbylitowskich 079.png

Już teraz na pantoflach chodzić nie będziecie,
 Ni twarzy kapeluszem swojej zakryjecie;
Ale wzgórę podnieście swoje piękne czoło,
 A z gumna wyglądajcie mojego wesoło.
Oto się już dostały łąki przyodziane,
 Oto już na ramionach kosy zgotowane
Niosą, któremi ścinać gospodarz bogaty
 Każe dorosłą trawę i rozliczne kwiaty
Na siano, którem każdy swój dobytek w domu
 Żywi przez rok, żeby się nie kłaniał nikomu,
Zwłaszcza wtenczas, kiedy się przykra zima sroźy,
 I najbardziej śnieg sieje i gwałtowne mrozy.
Już męska płeć, i słabsze na pracę dziewczęta,
 I jeszcze niedorosłe do lat swych chłopięta,
Z sierpem każdy porządnie na swoim zagonie
 Zrzynają pełne kłosy; a drudzy na stronie
Żniwem upracowani leżą sobie w chłodzie,
 Flaszeczek potrząsają przy strumiennej wodzie.
Drudzy ani na słońce, na pracę nie dbając,
 Ochotnie przedsię robią, wesoło śpiewając;
A drudzy spiesznie nosząc powiązane snopy,
 Dla dżdżów niespodziewanych układają w kopy.
A ja na to poglądać wolę okiem moim,
 Niż na uszykowane wojska, kiedy w swoim
Mars srogi stanie szyku, i mężna Bellona,
 Między lud siejąc rany gniewem poruszona.
A jeślibych myślistwem chciał się też zabawić,
 I w towarzystwo ślicznej Dyanie się stawić,
Rzuciłbym sieci kędy przy gęstej szelinie,
 Trzymając parę chartów na smyczy w chróścinie;
A gdyby trzeba spuszczać, albo zającowi
 Zajeżdżać, lub jakiemu inszemu zwierzowi,
Niktby mię nie uprzedził; albobym pokryte
 Sidła stawiał na ptaki w lesie rozmaite,
Tak żeby mi się rzadko z nich więc który schronił;
 A czasembym krogulcem też przepiórki gonił,
Albo więc po pagórkach łanie wiatronogie
 Strzelał z miernej rusznice, albo wieprze srogie;
Albo w las rozpuściwszy ogary krzykliwe,
 Szczwał nimi liszki chytre, lub sarny pierzchliwe.