Strona:PL Niektóre poezye Andrzeja i Piotra Zbylitowskich 062.png

Po wielkim przyjacielu, który ją za żonę
 Sobie wziąć miał, i w swoję zaprowadzić stronę,
Który jednak dla pilnych spraw musiał żeglować
 Z panem swoim do Polski, i tego pilnować,
Co mu rzeczpospolita Sarmacka zleciła,
 Gdy go poń i z drugimi wespół wyprawiła.
Lecz on skoro odprawi pospolitej rzeczy
 Posługi, będzie to miał ustawnie na pieczy,
Aby się zaś do ciebie cna panno nawrócił,
 A twój płacz i ten smutek tak wielki ukrócił.
Kto serdeczną tęsknicę może wypowiedzieć
 Twą cny Gostomski? i kto żal okrutny wiedzieć?
Taki miał Demofoon, gdy jadąc od Troi,
 Mało się napatrzywszy cnej Fillidy swojej,
Musiał od niej odjachać, w ciężkim zostawiwszy
 Onę żalu, i sam też takiegoż nabywszy.
W takim smutku, co srogie Centaury zwojował,
 I Amazony pobił, i Teby popsował,
Aryadnę Tezeus na wyspie zostawił,
 Który jej dobrodziejstwem zdrowie swe wybawił
Od złego Minotaura, i z pokojów mylnych
 Labiryntowych wyszedł, i z trudności silnych.
Tak Dydo od Cyprydy syna zostawiona,
 Po jego odjechaniu była zasmucona,
I póki jedno widzieć mogła żagle jego,
 Nie mogła się żałosna zatrzymać od tego,
Aby oczu swych łzami zalewać nie miała,
 Póki jedno na morze głębokie patrzała.
Tak i ty cna grofowno, pókiś mogła śliczny
 Okręt widzieć, póty cię trapił ustawiczny
Płacz, i okrutna tęskność: on też póki skały
 Mógł dojrzeć, z której wdzięczne twe oczy patrzały,
Ustawnie wzdychał z płaczem, i jagody swoje
 Polewał, wspominając na grzeczności twoje.
A ty kiedyś nie mogła już żaglów szerokich
 Dojrzeć, ani chorągwi u masztów wysokich,
Jakim żalem twe serce śliczna panno zjęte,
 Kiedy wszytkie pociechy z oczu twoich wzięte, —
Ktoby tak był szczęśliwym, coby piórem swoim,
 Mógł pisać dostatecznie o tym żalu twoim!