Strona:PL Maria Konopnicka-Poezye T. 10 194.jpg

Pół biedy jeszcze, gdzie stały na dziele^[1]
Jedlice, które się tam pinho^[2] się zową.
Ta, choć sierdzista i twarde ma biele^[3],
Upadnie przecież pod siłą takową.
Ale najgorzej było, gdzie kanele!^[4]
Te, jak chcesz rąbaj, albo w nie tłucz głową,
Na nic! Strom^[5] zwięzły jak z krzemienia stoi,
A ręki ludzkiej najmniej się nie boi.

Więc wściekłość naród brała u tych karczy^[6].
Zdziczały chłopy tak, że choć na noże!
A jam już widział, że sił tu nie starczy,
Że nie my puszczę, lecz puszcza nas zmoże.
Topór w powietrzu aż jęczy, aż warczy,
A jak od stali odskoczy po korze...
Klnie Roch: — «Niech gromy siarczyste zatrzasną!»
Klnie Zięba, duszą pocący się własną.

Lecz Dudek, który tu przyciągnął z żoną,
Ze stron polistych, gdzie gaj jest jak słoma,
Ciskał siekierę i z głową zwieszoną
Siadał i płakał, podparty rękoma:
— «Chryste! Za każdą osinkę skręconą,
Za każdą brzózkę wyciętą tam, doma,
Na dworskiem, Bóg mnie pokarał tym borem!
Ani go ugryźć, ni uciąć toporem!»

Kto klął, kto płakał, lżej przecie mu było.
Ale Sekura, w swej straszny niemocie,

1. ...na dziele — na dziale, na przydzielonym kawałku lasu.
2. Pinho (port.) — pinja, rodzaj sosny lub jodły.
3. Biel — pierwsza warstwa drzewa tuż pod korą.
4. Kanela, canella — korzybiel, drzeow korzenne, rosnące w Ameryce południowej.
5. Strom (cz.) — drzewo.
6. Karcz — karczunek, wyrąb.