Strona:PL Latawica (Michał Bałucki) 014.jpg

a wylegiwanie się za przypieckiem w zimie, nie może przecież stanowić jedynej treści jej życia; ciekawość kusiła mnie badać ją i zapytałem:
 — Ty musisz dużo zarabiać?
 — Jak się zdarzy — odpowiedziała krótko, jakby sobie nie życzyła mówić o tem dłużej.
 Ta lakoniczność, za którą widziałem jakąś tajemnicę, zaostrzyła moją ciekawość. Chciałem jej znowu rzucić pytanie, gdy wtem dała znak woźnicy, aby stanął.
 — To dom Wali. A to jego baba — rzekła, wskazując na młodą jeszcze dosyć góralkę, która przed chatą na murawie szyła.
 — No, prowadzę wam tu gościa — rzekła moja przewodniczka, wchodząc w zagrodę. Za to mi nie pożałujecie z parę dytków — prawda?
 Gaździna (gospodyni) spojrzała wzgardliwie przez ramię na mówiącą i nie przerywając sobie roboty, odrzekła:
 — Ja ta nie pytam (nie żądam) twoich gości: u mnie obie izby zamówione.
 Dziewczyna się odwróciła ku mnie i zbliżając się do wozu, spytała:
 — No, handyż (gdzież) was wieść teraz?