Podczas gdy wojska Węgrów, Krakowian i Sandomierzan zachowywały się po nieprzyjacielsku w różnych stronach Mazowsza, starosta (w.-)polski Peregryn, za radą niektórych wrogów arcybiskupa gnieźnieńskiego, wspólnie z Wincentym, wojewodą poznańskim, kasztelanami: Dzierżkiem z Ostroroga santockim i Sędziwojem Świdwą nakielskim, Arnoldem z Waldowa i Pałukami, oraz innymi ziemianami, zebrawszy dosyć silne wojsko, przybył w niedzielę, dnia 6-go września, rano, pod Żnin i obległ go, szerząc straszne spustoszenie po okolicznych wsiach arcybiskupich. Nazajutrz rano, spaliwszy folwarki mieszczan, położone z obu stron miasta, obciążony bogatym łupem (odstąpił i) przenocował w Biskupicach, wsi arcybiskupiej. Następnego zaś dnia, w święto Narodzenia Najświętszej Panny[1], i nazajutrz, ciągnąc do Gniezna, straszliwie spustoszył resztę wsi arcybiskupa, kapituły i Grzymalitów. Przybywszy do Gniezna, wszyscy oni rozlokowali się we dworach arcybiskupa i kanoników, gdzie niemałe szkody zrządzili[2].
Splądrowawszy i nielitościwie spaliwszy ziemie mazowieckie około Radomia[3], Sochaczewa, Łowicza, Gąbina i Gostynina, wspomniane wojsko Węgrów, Krakowian i Sandomierzan, w piątek 25 września, obległo miasto Brześć Kujawski; stojąc zaś pod tem miastem przez jedenaście dni, okrutnie
