czerwca, na zjazd[1] do Sieradza, obiecując zlać wiele dobrodziejstw na tych, którzy się stawią i zgodzą na oddanie mu rządów królestwa polskiego, tym zaś, którzy nie przybędą i nie przystaną na jego obiór, groził straszliwie pożogą i spustoszeniem. Jednakże większa i poważniejsza część obywateli bynajmniej na to uwagi nie zwracała i pogardliwie usunęła się od uczestnictwa w tym zjeździe, za nic nie chcąc mieć tego księcia swym królem. Pomimo to, arcybiskup i część młodszej szlachty, zgromadziwszy się w kościele braci zakonu kaznodziejskiego, podnieśli go do góry i okrzyknęli królem, i gdyby niektórzy z nich nie odradzili, byłby on wtedy przez arcybiskupa Bodzantę i biskupów Ścibora płockiego i Mikołaja kijowskiego z zakonu kaznodziejskiego, koronowany na króla polskiego.
Dnia 19-go tegoż miesiąca i roku[2] często wspominani książę i Bartosz oblegli miasto Kalisz[3] i w kilka dni potem opanowali strażnicę[4], stojącą na polu poza miastem, w stronie Konina. Pomimo mężnego oporu, mieszczanie nie mogli się obronić i dostali się do niewoli; w bitwie tej zabito jednego młodziana. Tymczasem z drugiej strony miasta rozłożył się obozem Konrad, książę szląski i pan oleśnicki, który, mając z sobą trzystu kopijników, przybył księciu mazowieckiemu na pomoc. — Jemu też pod pewnemi warunkami oddał był Bartosz zamek Odolanów.
