tak iż zabił więcej niż stu sześćdziesięciu, oprócz wziętych do niewoli i ranionych, z których wielu w krótkim czasie z otrzymanych ran zakończyło życie.
W tymże czasie, książęta litewscy, przybywszy z licznem wojskiem, opasali i zaczęli oblegać zamek Drohiczyn, który niedawno przedtem opanowali książęta mazowieccy. Trzymał go natenczas pewien mąż, imieniem Sasin, marszałek księcia mazowieckiego, który, wiedząc, że w zamku mało ludzi, przybył z trzydziestoma kopijnikami, i pewną liczbą kuszników[1], szybkim biegiem mężnie przerznął się przez środek obozu litewskiego i dotarł aż do zamku; gdy go tam poznano, otworzono mu pośpiesznie bramę i wpuszczono. Przez kilka dni mężnie bronił on zamku, aż niejacy Rusini, którzy się z nim znajdowali, podłożyli ogień i zamek podpalili, sami zaś, zeskoczywszy z murów zamkowych, uciekli do wojska litewskiego. Wtedy marszałek, wyszedłszy z zamku z częścią swoich ludzi, dopóty bił się z nieprzyjacielem, aż książęta litewscy zabrali go do niewoli; reszta ludzi w wielkiej liczbie zginęła, niestety, od ognia i miecza.
Gdy nadeszła sobota Biała, dnia 28-go miesiąca marca[3], panowie królestwa zjechali się w Sieradzu, jak powiedziano wyżej, dla wysłuchania odpowiedzi królowej węgierskiej i dania jej nawzajem swojej. Na tym zjeździe wielu panów kró-
