się natenczas około Pyzdr, że oni także nie życzą mieć Domarata za swego starostę i chcą się z ziemianami połączyć[1]. Przytem mieszczanie poznańscy prośbą i błaganiem zmusili Domarata do opuszczenia miasta; atoli on, ustępując, oddał straż zamku poznańskiego Przedpełkowi ze Staniszewa, kasztelanowi międzyrzeckiemu, zamku zaś kaliskiego — niejakiemu Janowi z Łąkoszyc, kasztelanowi łęczyckiemu.
Tegoż czasu, w dzień ŚŚ. Męczenników Fabiana i Sebastyana[2], Wincenty z Kępy, wojewoda poznański, wkroczywszy z ziemianami do miasta Kalisza, zaczął oblegać zamek kaliski, który ludzie Domarata, starosty (wielko-)polskiego, trzymali w imieniu Maryi, córki króla węgierskiego, mężnie go broniąc. Gdy tak między sobą się kłócono, a wsie kościelne, tak arcybiskupie jak klasztorne, w okolicy miasta Kalisza leżące, okropnie pustoszono, nadciągnął Konrad, książę szląski i pan na Oleśnicy, z trzystu kopijnikami, wezwany przez Dzierżka z Giwna, kasztelana gnieźnieńskiego, brata Domarata, i chciał wejść do zamku kaliskiego. Lecz że bramy jego przed nim zamknięto, więc nie będąc w stanie wypełnić zamiaru, dla którego przyszedł, a przez wojewodę Wincentego odparty, powrócił do domu niezadowolony złorzecząc owemu kasztelanowi gnieźnieńskiemu[3].
