go (roku) do piątego dnia miesiąca kwietnia, opróżniły się z powodu śmierci pasterzy cztery stolice biskupie, mianowicie: gnieźnieńska, poznańska, krakowska i płocka. Piąta zaś, wrocławska, wakowała już siódmy rok.
Tegoż roku, t. j. 1382-go, Jagiełło, syn Olgierda, wielki książę litewski, — który z górą rok temu był razem z matką swoją przez stryja Kiejstuta schwytany i w pewnym zamku na Białej Rusi, zwanym Połock, w więzach trzymany, — uszedł około Zielonych Świątek[2] z niewoli i przy pomocy panów litewskich opanował zamek, zwany Wilno, poczem zaraz posłał do Winrycha, mistrza zakonu niemieckiego w Prusiech, prosząc go o pomoc przeciwko swemu stryjowi. Mistrz przysłał niezwłocznie wojsko i razem z tym księciem litewskim obległ główny zamek, zwany Troki, gdzie przechowywał się cały skarb Kiejstuta i wszystkie widome znaki jego sławy[3]. Przerażeni Troczanie poddali im zamek; ci zaś kazali go spalić, zabrawszy cały skarb i wszystkie sprzęty, a nie straciwszy ani jednego ze swoich ludzi. Po ich ustąpieniu, książę Kiejstut zebrał wojsko i obległ Wilno, chcąc zdobyć zamek; lecz gdy Skierdejko, brat wspomnianego wielkiego księcia Jagiełły, ze swojem, acz nielicznem, wojskiem przybliżył się do wojska Kiejstuta, ten, ujrzawszy podniesioną jego chorągiew, rzucił się zaraz do ucieczki. Goniąc uciekające wojsko Kiejstutowe, Skierdejko takie mnóstwo ludzi jego położył na miejscu, że, jak powiadają, nigdy jeszcze w narodzie litewskim podobnej
