cy żadnych cnót, celujący tylko swoją uczonością, którą zawsze na złe obracał, robiąc, o ile mu sił starczyło, z prawdy fałsz, a z fałszu prawdę. Spełniło się wtedy powiedzenie Ś. Grzegorza, mówiącego o słowach Ozeasza: „zrobili sobie króla — a nie przezemnie, zrobili książęcia — a jam go nie znał[1]“, — w ten sposób:[2] „panują oni z własnej woli, nie zaś z woli Najwyższego rządcy; nie wezwani przez żadne bóstwo, lecz trawieni ogniem własnej chciwości, raczej pochwycili ster rządu niż go otrzymali, a chociaż zdawałoby się, że Sędzia wieczny świadomie ich wynosi, ponieważ zezwala na to i toleruje, w rzeczywistości jednak z wyroku potępienia zupełnie znać ich nie chce“. Pomimo przeszkód, stawianych na dworze papieskim przez króla polskiego i węgierskiego, Ludwika, jakoteż przez arcybiskupa gnieźnieńskiego, biskupa krakowskiego i szlachty królestwa polskiego, dostąpił Mikołaj promocyi. Powiadają, że później papież Grzegorz XI bardzo tej promocyi żałował, gdyż nowy biskup, powróciwszy od kuryi do domu, ciągle aż do samej śmierci dokładał wszelkich starań, aby się kłócić z Janem, arcybiskupem gnieźnieńskim, i Floryanem, biskupem krakowskim; poduszczał księcia mazowieckiego Ziemowita i synów jego przeciwko arcybiskupowi i kościołowi gnieźnieńskiemu, jakoteż przeciwko Dobiesławowi płockiemu i jego kościołowi; dawał rady przeciwne swobodom kościoła, któreto swobody tak u króla jak u książąt polskich starał się wszelkiemi siłami naruszyć. On to pierwszy razem z Zawiszą, biskupem krakowskim, poddał dobra kościoła swojego poznańskiego rocznym daninom[3], czyniąc na to zapisy, i prawie zupełnie zrzekł się przywilejów i swobód, niegdyś przez pobożnych książąt kościołowi nadanych[4]. Zasiewał wielkie niezgody pomiędzy szlachtą polską a ludem, z powodu czego dobra kościoła poznańskiego ulegały ustawicznym
