stencyi swoich prałatów i kanoników, króla w oczy wyklął i interdykt kościelny po całej dyecezyi wrocławskiej kazał ogłosić, — rzeczony król zmusił duchowieństwo, które nie chciało poprzeć jego apelacyi, do ustąpienia z miasta Wrocławia, jak to już wyżej, obszerniej, razem z innemi czynami króla Jana, opisaliśmy[1].
Powodem do powyższego prześladowania była okoliczność, że niektórzy wikaryusze większego kościoła, oraz kościoła Ś. Krzyża zwykli byli trzymać w swych domach na sprzedaż piwo świdnickie, co się bardzo rajcom wrocławskim i całemu miastu nie podobało; że zaś temu przeszkodzić nie mogli, wydali więc edykt, którym pod ciężką karą zabronili każdemu z pośród siebie przywozić piwo dla duchowieństwa. Tymczasem zdarzyło się, że na święto Bożego Narodzenia, Rupert, książę lignicki, posłał kilka naczyń piwa do Wrocławia księciu Henrykowi, synowi Wacława, księcia lignickiego, dziekanowi wrocławskiemu, bratu swojemu[2]. Posłaniec z piwem stanął przed rajcami i zażądał w imieniu księcia, aby mu dali do jego pana wolny dojazd z tem piwem; rajcowie jednak na to się zgodzić nie chcieli, — przeciwnie, zatrzymali woźnicę i piwo sobie wzięli. Za to kapituła wrocławska ze swoim administratorem, księciem Wacławem lignickim, biskupem lubuskim, rzuciła interdykt na kościół i na miasto Wrocław, a sama niebawem przeniosła się do Nissy[3]. — Dla załatwienia tych właśnie nieporozumień przybył król Wacław do Wrocławia i zażądał, aby kapituła wrocławska na znak radości z jego przyjazdu, odprawiła nabożeństwo, przy-
- ↑ Rozdział 42.
- ↑ Byli obaj ci książęta synami Wacława I ks. lignickiego († 1364 r.); z nich Henryk był następnie (od r. 1389) biskupem kujawskim; Robert czyli Ruprecht † r. 1409. Trzecim ich bratem był Wacław, od r. 1375 biskup lubuski, podówcas administrator dyecezyi wrocławskiej, a następnie, od 18 kwietnia 1382 r., biskup wrocławski (patrz rozdz. 60).
- ↑ Długosz 369.
