Strona:PL Kronika Jana z Czarnkowa 092.jpeg

Z Wikiźródeł, wolnej biblioteki
Ta strona została uwierzytelniona.
—  66  —

swojej prowincyi do miasta Uniejowa. Na to wezwanie przybyli osobiście biskupi Zbylut władysławowski, Dobiesław płocki i Andrzej cereteński[1]; krakowski zaś, lubuski i poznański, oraz kapituła wrocławska przysłali uroczystych posłów. Zjechano się w wigilję Narodzenia N. P. Maryi[2]; w same święto odprawiono solenne nabożeństwo, nazajutrz zaś toczono poważne obrady tak o tej sprawie, jak i o różnych innych. Wtedy, między innemi, postanowiono, aby statuty prowincyonalne któregokolwiek z biskupów, zwłaszcza przeciwko grabieżcom i napadającym na dobra kościelne, były w dyecezyi ściśle przestrzegane, oraz aby każdy podług zasobności swego kleru starał się wspomnianego biskupa majorskiego zadowolić.
W oktawę Narodzenia N. Panny[3], Jan, archidyakon gnieźnieński, zawarł z nim (biskupem Majorki) we Wrocławiu w imieniu kleru dyecezyi gnieźnieńskiej umowę o wypłaceniu 620 florenów i od kleru dyecezyi władysławowskiej 120 florenów. Na uiszczenie sum tych kler ma płacić z każdej grzywny swego beneficyum dwa grosze podług taksy dziesięciny.

W tymże czasie, mianowicie w sam dzień Ś. Lamberta, który był 17-tym dniem miesiąca września, we dworze arcybiskupim w Kaliszu, czcigodny ojciec Jarosław, niegdyś arcybiskup gnieźnieński, szczęśliwie przeniósł się do Chrystusa, sto lat życia aż do ostatniego dnia wypełniwszy. Był to mąż bardzo szczęśliwy, we wszystkim działający z pożytkiem, wielki w radzie i bardzo hojny. Niegdyś, gdy był jeszcze na naukach w Bononii, gdy pewien student Anglik, za

  1. O biskupie cereteńskim Długosz (341) nie wspomina. Była dyecezya cereteńska czyli serecka na Bukowinie. Na prośbę króla Ludwika, Urban V założył biskupstwo w Serecie i polecił arcybiskupowi praskiemu, biskupom wrocławskiemu i krakowskiemu zorganizowanie tej nowej dyecezyi. Pierwszym biskupem cereteńskim był ów Andrzej Wasilko, lwowianin, franciszkanin z konwentu krakowskiego, namaszczony przez biskupa krakowskiego Floryana 4 sierpnia 1371 r.; był on spowiednikiem królowej Elżbiety, a od r. 1386 biskupem wileńskim. (Słow. geogr. X, 446).
  2. 7 września 1376 r.
  3. 15 września 1376 r.