Maryi, gdzie prawie rok cały przemieszkiwał. Rzymianie także zamek oblegli i nie wypuszczali nikogo z niego ani do niego nie dopuszczali; pomimo to jednak zastęp Bryttów, wezwany na pomoc przez później obranego papieża Klemensa, złamawszy zapory pewnego mostu, pomimo oporu postawionej tam straży, przeszedł przez most i ku miastu Fundi się skierował; co widząc Rzymianie zwrócili się przeciwko niemu i stoczyli z nim bitwę, w której padło, jak powiadają, więcej niż pięciuset Rzymian. Wzburzony tem do najwyższego stopnia lud rzymski zabrał się do zabijania wszystkich cudzoziemców, zwłaszcza Francuzów. To też francuscy poborcy, pisarze[1] i inni, urzęda posiadający, potajemnie, każdy jak mógł, ratowali się ucieczką do ojczyzny przy okrzykach Rzymian: „niech giną od żelaza cudzoziemcy!“, aż nakoniec wyszedł edykt papieża i senatorów, zabraniający pod karą śmierci i tysiąca florenów zabójstwa któregokolwiek z cudzoziemców, z wyjątkiem jednakże Francuzów, którym nie poręczono żadnego bezpieczeństwa[2].
Do tego właśnie Klemensa przybył elekt wrocławski i, wyposażony przezeń w biskupstwo wrocławskie, był następnie na biskupa konsekrowany. Dowiedziawszy się o tem, papież Urban oddał dekanat wrocławski Władysławowi księciu lignickiemu, inne zaś beneficya porozdawał innym, pozbawiając tak elekta wrocławskiego, jak również kardynałów ich beneficyów w Węgrzech, Polsce i Czechach. Czech ten (Teodoryk) mając nadzieję, że kapituła wrocławska uzna go za biskupa, po otrzymaniu od tegoż Klemensa dla siebie i dla innych osób listów prowizyjnych i ordynacyjnych, w których
- ↑ ingrossatores... abreviatores.
- ↑ Por. opowiadanie Długosza (354), który jest stronnikiem Klemensa VII, a więc jego obiór przedstawia jako prawny. — Dla wyjaśnienia całego tego, trochę ciemnego, wykładu naszego autora, musimy przypomnieć, że Grzegorz XI przeniósł napowrót stolicę papieską do Rzymu, i dla tego „conclave“ po jego śmierci odbyło się w tem mieście. Walczyły wtedy między sobą dwa stronnictwa, rzymskie i francuskie; wybrańcem pierwszego był Urban VI, wybrańcem zaś drugiego — Klemens VII. Obiór antypapy Klemensa był początkiem wielkiej schizmy w kościele katolickim.
