chał się nadziejami, by mógł odrzucić wszystkie jego ponęty i zapragnąć stanowczo tego szczęścia, które wykwita dopiero na gruzach ziemskich rozkoszy i złudzeń, jak biała lilia na grobie. Umilkł téż wkrótce ów głos tajemniczy, a młodzieniec z sercem pełném najszlachetniejszych zamiarów, z gorącém pragnieniem służenia krajowi, z zapałem i nadzieją, dalszą życia postępował drogą.
Po skończonych chlubnie naukach powrócił Antoniewicz w wiejskie ustronie swoje. Powziąwszy myśl napisania historyi Ormian, w.[1] r. 1828 udał się do Jass, gdzie miał bliskich krewnych, i zaczął gromadzić potrzebne do przedsięwziętéj pracy materyały. Jakkolwiek zamiar ten nieprzyszedł do skutku, daje on przecież chlubne świadectwo temu, który w tak młodym wieku o tak poważnéj i użytecznéj zamyślał pracy. Wkrótce nadarzyła mu się sposobność okazania czynem przywiązania swego do téj ziemi, na któréj się urodził i wychował. Był to rok 1831. Szczęk oręża, okrzyk wojenny brzmiący nad Wisłą, roz-
- ↑
Błąd w druku – zbędna kropka
