Strona:PL Jerzy Żuławski-Zwycięzca 215.jpeg

 Mataret się zaśmiał.
 — Przeląkłeś się? Nie bój się! nie mam przecież zamiaru... To żart był tylko...
 W tejże jednak chwili szybkim ruchem sięgnął ponad ramię mistrza i wepchnął gałkę w metalowy pierścień, rozgniatając szkło.
 Lekki dreszcz wstrząsnął podłogą pocisku.
 — Co robisz! — krzyknął Roda.
 Mataret był blady.
 — Nie wiem, czyś się nie omylił, — rzekł. — Zdaje mi się, że stoimy w miejscu...
 — Nacisnąłeś guzik?!
 — Tak.
 Roda rzucił się ku schodkom, ale Mataret go powstrzymał.
 — Jeżeli jednak jesteśmy już w przestrzeni, nie można klapy otwierać. Tu musi być gdzieś okno...
 Po długich poszukiwaniach odnaleźli metalową płytę w podłodze, zakrywającą gruby szklany blok.
 Mataret przykląkł i patrzył długo. Gdy powstał, blady był jak trup, w oczach miał najwyższe zdumienie.
 — Zdaje mi się, że lecimy na Ziemię, — szepnął.
 Roda rzucił się do okna i spojrzał. Tam pod ich nogami Księżyc uciekał z przerażającą szybkością, — widać już było ogromną część Wielkiej Pustyni, od której oddalali się coraz więcej, pędząc w przestrzeń.
 Roda opadł bez sił na podłogę.
 — Na Ziemię, na Ziemię... — szeptał zmartwiałemi wargami.
 — Tak, — rzekł Mataret z cicha. — Zwycięzca mówił prawdę. Nie myślałem...
 Wtedy Roda zerwał się nagle i krzyknął, przyskakując z pięściami do Matareta:
 — Ależ Ziemia jest niezamieszkana! rozumiesz? nie zamieszkana!! Ja ci zaraz udowodnię...

---