Strona:PL Jerzy Żuławski-Zwycięzca 201.jpeg

 — Bez wątpienia. Bez Zwycięzcy nicbyśmy nie zdziałali.
 — Nawet gdybyście mieli broń palną?
 Jeret rzucił głową mimowoli i spojrzał na arcykapłana. Nie odpowiadał zrazu. Przemknęło mu przez myśl, że jednak... w tym przypadku...
 — Broń palną mamy od Zwycięzcy, — rzekł głośno z pewnym pośpiechem.
 — Tak, już ją macie... od Zwycięzcy... — powtórzył Elem zwolna, jakby w roztargnieniu.
 — Wasza Wysokość... — Jeret spojrzał znów ku drzwiom.
 — Czy widziałeś wnuczkę Malahudy? — zapytał arcykapłan, zmieniając nagle ton.
 Jeretowi twarz sposępniała. Zmarszczył brwi i nie odrzekł ani słowa. Elem tymczasem mówił dalej z przyjaznym uśmiechem:
 — Pozostawiłem jej dawny pałac. Nietyle ze względu na Zwycięzcę, którego te sprawy nie powinny właściwie obchodzić, jak przez pamięć o rodzie jej dostojnym... Czy wciąż poza Zwycięzcą nic nie widzi? — dodał, zwracając się wprost do Jereta, — nawet teraz, kiedy jego tu niema?
 Jeret ruszył niechętnie ramionami.
 — Nie pytałem jej o to. Moja rzecz — wojna z szernami. O resztę się nie troszczę.
 — Tak, — rzekł Elem, odstępując nieco, — tak, słusznie cię tutaj mają za największego bohatera ze wszystkich, jacy kiedykolwiek żyli na Księżycu... Posłowie poprzedni opowiadali, że to ty właściwie sprawiasz szeregi i ty właściwie odnosisz zwycięstwa.
 — Wasza Wysokość! — krzyknął Jeret porywczo, — proszę mi pozwolić odejść!
 — Idź już, — rzekł Elem z uśmiechem. — A pokłoń się Zwycięzcy do nóg ode mnie, który sługą jego jestem i psem na równi z tobą.
 Młódź tym razem bez zapału, owszem niechętnie nawet