Strona:PL Jerzy Żuławski-Zwycięzca 197.jpeg

 Próżne były i wystygłe. Od dni już długich nie rzucał nikt wonnej żywicy do wnętrza miedzianych czar, kędy się walały w pyle resztki węgli, niegdyś świętych. Na pniu kolumny znać jeszcze było czarne ślady dymu, który stąd niegdyś wznosił się ustawicznie.
 Patrzyła na otaczającą ją pustkę zdziwionemi, szeroko w lęku rozwartemi oczyma, jak gdyby ją dzisiaj po raz pierwszy dopiero spostrzegła i zauważyła.
 — Jak to było? — powtórzyła szeptem bezwiednie, — jak to było? jak było?...
 Sny jej się dziewczęce przypomniały, a potem zjawa jasnego ziemskiego przybysza...
 — Gdzie on teraz jest?...
 W uszach zadźwięczały jej zasłyszane niegdyś zgrzytliwe słowa:
 »Przeszedł Zwycięzca nad morzem i przez kraj przeszedł nizinny, a oto stało się że do gór przyszedł wyniosłych i stanął przed niemi bezradny...«
 I znowu:
 »Służyć nam będzie plemię człowiecze — z wyjątkiem tej, która zechce zostać panią i pójdzie za szernem...«
 — Nie! nie! nie! — krzyknęło w niej coś buntem rozpaczliwym.
 Wyciągnęła ręce białe, z szerokich fijoletowych rękawów wysunięte.
 — Jeret! — wołała w głos, choć dawno już nikogo koło niej nie było. — Jeret! zmiłuj się! weź mnie z sobą! Ja chcę do Zwycięzcy! Nie zostawiajcie mnie tutaj pod urokiem szerna! Na oczach jego niema łańcuchów! Chcę do Zwycięzcy! Chcę widzieć, czuć, że on jest silniejszy, że on...!
 Upadła z klęczek twarzą na kamienną posadzkę, aż zadźwięczały drogie, u szyi jej zwisające łańcuchy.
 Słońce, rozsrebrzone w mglistej śreżodze, wpadało jeszcze