Strona:PL Jerzy Żuławski-Zwycięzca 096.jpeg

 Marek, odprawiwszy Ihezal, długim snem jeszcze rozleniwiony, przysiadł był na kamiennej poręczy od strony morza i patrzył na dalekie, rozsiane po niem wyspy, nie słysząc zgoła kłótni, po drugiej stronie gmachu się toczącej. Był trochę podniecony krótką rozmową i dziwnem zachowaniem się złotowłosej dziewczyny, cieszył się przeto, że mu w tej chwili nikt samotności nie przerywa. Zmarszczył tedy brwi niechętnie, spostrzegłszy wchodzącego Elema i towarzyszących mu starców.
 — Czy nie mówiła wam Ihezal, — zaczął uprzedzając powitanie — że chcę zostać sam?
 Elem się zatrząsł.
 — Panie, — rzekł, — sądziliśmy, żeś to powiedział, aby się uwolnić od natrętnej dziewczyny, która cię nużyła zapewne prośbami, abyś jej dziadkowi, co cię dziś rano znieważył, winę raczył darować...
 Marek wzruszył ramionami.
 — Wy mnie nużycie, przychodząc tutaj bez potrzeby.
 — Sprawy ludu czekają, panie...
 — Czekamy twoich rozkazów! — odezwali się chórem starcy, pokłon nizki wybijając.
 — Kto rządził dotychczas?
 Zapanowało milczenie. Aż jeden ze starszych ozwał się:
 — Malahuda, arcykapłan, ale on...
 — Zgubił się. Wiem. Kazałem szukać Malahudy, a gdy go zobaczę, dowiem się od niego o wszystkiem i postanowię... Z tego, co mówił, witając mnie, sądzę, że to najrozumniejszy wśród was człowiek.
 — Ja jestem arcykapłanem twoim, — rzekł Elem.
 Marek poczynał się już niecierpliwić.
 — A bądź nim sobie, bądź, mój przyjacielu, każę cię wezwać, gdy cię będę potrzebował.
 — Kazałeś szukać Malahudy, panie...
 — Tak.