Strona:PL Jerzy Żuławski-Stara Ziemia 293.jpeg

—   285   —

słowa w ustach jego wydawać się muszą uchu Matareta, przywykłemu zdawien do innych wręcz zdań, przezeń wygłaszanych. Zaraz jednak niezmieszany podjął na nowo.
 — Zresztą mniejsza o to. Ty tego i tak nie zrozumiesz. Ostatecznie o tę maszynę dobijali się wszyscy. Mogłem ją był zanieść do Grabca i nawet miałem tę myśl początkowo.
 — I co zrobiłeś?
 — Czekaj! Do Grabca napisałem tylko, że maszyna zdobyta, aby w razie czego sądził, że mi ją przemocą odebrano... Można ją także było oddać Józwie, lub za nagrodą, niby wrogom wydartą, zwrócić Jackowi, jako prawemu właścicielowi...
 — Co zrobiłeś?
 — Ach! jaki ty jesteś niecierpliwy! Zrobiłem to, co najlepsze było w tym wypadku. Ty wiesz, że zawsze miałem poszanowanie dla władzy prawowitej...
 — Ha, ha!
 — Tak jest, nie śmiej się. Cenię władzę. I dlatego po dojrzalszym rozmyśle udałem się do przedstawicieli Rządu...
 — I oni — za pomocą tej maszyny?
 Roda zaśmiał się szeroko.
 — A tak. Za pomocą tej maszyny.
 — Wybili, wymordowali przeciwników?
 — I, to nie, tak źle nie było... Zresztą...
 Zeskoczył z krzesła i zniżając głos, rzucił do ucha Mataretowi:
 — Zresztą, powiem ci w zaufaniu: z tej głupiej maszyny wogóle nie można było strzelać.
 — Jakto?
 — Poprostu: nie było można. Widocznie brakowało czegoś w aparacie, który ja przyniosłem. A kiedy wyważono przemocą drzwi w pracowni Jacka, aby zabrać resztę, okazało się, że on zniszczył wszystko przed swojem nagłem zniknięciem.
 — Więc co?
 — Nic.
 — Nie rozumiem.