Strona:PL Jerzy Żuławski-Stara Ziemia 215.jpeg

—   207   —

móc mu, aby się prędzej stało na Księżycu wszystko tak, jako jest na ziemi! Czy sądzisz, że dobre jest rzeczywiście to, co jest tu u was?
 — Może Marka trzeba z niebezpieczeństwa wybawić, — wtrącił Jacek wymijająco.
 — Po co? A jeśli taki los jego, który wziął już na siebie? Nie przeszkadzaj mu umrzeć, bo może właśnie tego jest mu potrzeba. Jestżeś pewien, że przyjaciel twój więcej zdziałać może żyw, i sam, niźli jasna jaka o nim legienda, która z pokoleń pójdzie w pokolenia? Czy chcesz ją przerwać w zaczątku? Zniweczyć? Uniemożliwić?
 Podszedł ku siedzącemu ze schyloną głową Jackowi i dłonie mu obie z tyłu wsparł na ramionach.
 — Słuchaj mnie! Nie myśl o księżycu, nie myśl o globach zaziemskich: dość rychło je poznasz! Nie przeszkadzaj temu, co się dzieje, choćbyś miał moc, choćbyś nawet miał moc! Nie trzeba przeszkadzać niczemu, bo nie o to chodzi, co się dokoła nas dzieje, lecz o to, ku czemu we wnętrzu własnem dążymy...
 Jacek uniósł głowę. Czuł za sobą postać stojącego Nyanatiloki, ale oczu nie odwracał ku niemu, jeno wytężył je kędyś w zamyśleniu na ścianę przeciwległą, kędy portretów kilka wisiało.
 — Skąd ty wiesz, że nie idzie mi o siebie samego? — rzekł. — Może ja właśnie chcę uciec?
 — Nie ucieczesz. W twarz trzeba pojrzeć wszystkiemu i wszystko przejść, nie odwróciwszy się. Bez żalu przejść, bez wysiłku, bez radości nawet. Być sobą.
 Pochylił się jeszcze więcej. Jacek nie był już pewien, czy głos jego słyszy, czy tylko szelest myśli swych własnych, tamtego dziwną podnietą wzbudzonych.
 — Osiąga się wszystko wtedy dopiero, gdy się nie żąda, nie pragnie niczego. Beznamiętnym trzeba się stać, jak wszechświat, — jak światło niezatroskanym, — wiedzącym, a nie badającym, jak Bóstwo!