Strona:PL Jerzy Żuławski-Stara Ziemia 201.jpeg

—   193   —

żyn do niej mówić — i zła już była prawie, iż go do siebie nie wiedzieć po co zaprosiła.
 Z twarzą wyniosłą i chłodną, z lekko namarszczonemi brwiami stanęła na progu. Muzyk zerwał się z krzesła i zbliżył się ku niej cicho, z głową kornie pochyloną. W oczach przepaścistych, po dawnemu zalękłych, miał nieme błaganie i dziękczynienie zarazem, że wolno mu na nią patrzeć, przy niej być...
 — Witam pana.
 Nie dosłyszał nawet tych banalnych aż do okrucieństwa słów. Ruchem jakimś samorzutnym osunął się przed nią na kolana i przypadł twarzą do jej sukni. Cofnęła się, naprawdę przestraszona.
 — Co pan robi? co pan?
 Wzniósł na nią oczy smutne i wstał zwolna.
 — Przepraszam panią. Źle zrobiłem. Jeżeli pani każe, odejdę natychmiast.
 Mówił z gorzką jakąś pokorą — drżącemi wargami, nerwowo, nieporadnie dłonie cisnąc do piersi.
 Cień niesmaku przebiegł po pięknych ustach tancerki. Patrzyła nań długo i chłodno.
 — To pan przemawia na zgromadzeniach?
 — Tak.
 — Szukają pana?
 — Tak.
 — Co panu grozi?
 Ruszył ramionami.
 — Nie wiem. Przypuszczam, że zamknięcie, może dożywotnie w jakim domu pracy...
 — Pan się naraża na ujęcie, przychodząc tutaj — we dnie...
 Zawahał się na mgnienie oka.
 — Tak. Wiem o tem. Śledzą mnie.
 — Czemu pan przyszedł?
 Łacheć naraz wzniósł głowę, jak gdyby się żachnął pod