Strona:PL Jerzy Żuławski-Stara Ziemia 109.jpeg

—   101   —

wstały wszystkie żywymi dźwiękami i drżał z niepokoju a pnagnienia na samą myśl taką.
 Udawał się od jednej powagi muzycznej do drugiej, kołatał do teatrów i sal koncertowych, rozmawiał z wirtuozami — zawsze nadarmo. Wzruszano ramionami, słysząc o jego samouctwie: nie miał patentu z ukończenia państwowej szkoły muzycznej, nie był do niej przyjęty nawet, a zatem nie posiadał talentu. Nie chciano z nim więcej gadać.
 Raz tylko jakiś dyrektor w przystępie dobrego humoru obiecał wysłuchać jego koncertu. Łacheć czekał parę tygodni na dopuszczenie go przed oblicze dostojnika. Nadszedł wreszcie wielki dzień. Przyszedł do wytwornego gabinetu z zeszytami w ręku — onieśmielony, zalękły, dzikszy jeszcze i niezgrabniejszy, niźli zazwyczaj. Dyrektor wskazał mu niedbałym ruchem ręki pianino.
 — Zagraj pan, — rzekł — mam piętnaście minut czasu.
 Łacheć zaczerwienił się i wybełkotał coś niezrozumiałego.
 — No, prędzej, czas upływa — nalegał dostojnik, przeglądając jakieś notatki.
 — Nie umiem.
 — Co?
 — Nie umiem grać — powtórzył Łacheć. — Tworzę tylko i dyryguję.
 Dyrektor zadzwonił.
 — Następny! — rzucił krótko lokajowi ukazującemu się we drzwiach.
 Tak się skończyło to wiekopomne w jego życiu posłuchanie.
 Zmuszony był w końcu udać się z prośbą o pomoc do pana Benedykta, dalekiego jakiegoś wuja z macierzystej strony. Pan Benedykt, rad w własnych myślach za człowieka dobroczynnego uchodzić, pomocy nie odmówił i sumek niewielkich kilkakrotnie w formie pożyczek mu udzielił, ale hojnym nie był bynajmniej, zwłaszcza że nie wierzył i on w talent tego dziwnego muzyka, nie umiejącego grać nawet.