Strona:PL Jana Kochanowskiego dzieła polskie (wyd.Lorentowicz) t.2 155.jpeg

 Ale wierszem ozdobnym i rymy gładkiemi,
Mam nadzieję, że z mistrzmi porównam^[1] dobremi.
Tymi ja przeciw długim latom się zastawię,
A za chęcią cnych bogiń imię twe wybawię

 Z niepamięci nieszczęsnej, że o twej urodzie
Będzie wiek pozny wiedział i po naszym schodzie.^[2]
Nie była wiecznie gładka sławna pani ona,
Dla której mocna Troja z gruntu wywrócona;

 By ją był Parys poznał w szostemdziestem^[3] lecie,
Nigdyby był tej trwogi nie wzbudził na świecie;
Ale jednak, co jej wiek łakomy uszkodził,
To swem pismem życzliwy poeta nagrodził.

 Za co, nie wiem, przecz go Bóg ślepoty nie zbawił,^[4]
Ponieważ Stezychora o wzrok był przyprawił,^[5]
Że tęż istą^[6] śmiał ganić rymem uszczypliwym,
Acz to potem odwołał piórem osobliwym.

 Ja stąd oczu nie stracę, i w tem będę stały,
Że chwalić nie omieszkam, co jest godno chwały;
Bo nie leda, Bóg, jako swych darów rozdawa,
Temu łaskawszy, komu co nad ludzi dawa.

 Przeto tusz dobrze, Hanno urodziwa, sobie,
Z twoich darów znać, że Bóg jest łaskawym tobie;

1. dorównam dobrym mistrzom.
2. zgonie.
3. w sześćdziesiątym roku życia.
4. czemu go nie uchronił od ślepoty.
5. pozbawił wzroku.
6. tęż samą tj. Helenę.