Strona:PL Jana Kochanowskiego dzieła polskie (wyd.Lorentowicz) t.1 373.jpeg

A zawieszęli więniec u niej przede drzwiami,
Wdepce go zawżdy w ziemię hardemi nogami.
O zmarski^[1], o starości! bywajcie copręcej,
Owa wasze namowy będą ważyć więcej.

O HEKTORZE^[2].

 Hektor dał miecz Ajaksowi,
Ajaks dał pas Hektorowi —
Hektor pasem uwiązany,
Bystremi końmi targany;
Ajaks także popędliwy
Wraził w się miecz nieszczęśliwy.
Tak między nieprzyjacioły
Upad niesie i dar goły.

DO MAGDALENY^[3].

 Ukaż mi się, Magdaleno, ukaż twarz swoję,
Twarz, która prawie^[4] wyraża różą oboję^[5].
Ukaż złoty włos powiewny, ukaż swe oczy
Gwiazdom równe, które prędki krąg nieba toczy.
Ukaż wdzięczne usta swoje, usta różane,
Pereł pełne, ukaż piersi miernie wydane

1. zmarszczki.
2. przekład z Antol. greckiej (nieznanego autora).
3. naśl. z Antol. łacińskiej wiersza „Ad Lydiam”, który jest niemal dosłownym przekładem z Kallimacha.
4. dokładnie.
5. t. j. czerwoną i białą.