Strona:PL Jana Kochanowskiego dzieła polskie (wyd.Lorentowicz) t.1 236.jpeg

 Mnie jednej, twoję dzielność i twe słysząc sprawy,
Serce niemylnie tuszy, że cię z Bolesławy
 Równo Polska kłaść będzie; a ty nie ustawaj,
Ale dobrych początków coraz dokonawaj
 Jeszcze lepiej. Z królów rząd; póki Polska miała
Pany rządne, taka więc i szlachta bywała.
 Królu, możesz mi wierzyć, że za lat dawniejszych
I ludzie obyczajów byli pobożniejszych.
 Nie były takie lichwy, ani waśni takie,
Rychlej mierność i cnoty kwitnęły wszelakie.
 O elekcyach sobie głowy nie zmyślali,^[1]
Żadnych praktyk^[2] i tego słowa snać nie znali.
 Ludzie z sobą uprzejmie, nie za tarczą^[3] żyli,
Starsze w leciech, także też przełożone czcili.
 Ale jako panowie jęli się próżnować,
Toż i poddanym zaraz poczęło smakować,
 Skąd gadki niepotrzebne, skąd i wiary rózne,
I łakomstwo urosło, i utraty prózne.^[4]
 Praktyk się namnożyło, niemasz uprzejmości,
Żaden nie jest uważon w swojej dostojności;
 Cnoty wszytkie zagasły, mąż dobry — nowina,
Serca w ludziech oziębły, strach nas Tatarzyna.
 To ty, o możny Królu, łatwie wynicować^[5]
Wszytko możesz, tylko chciej jawnie pokazować,
 Że, jako sam przystojność i cnotę miłujesz,
Tak niewstydu i fałszu w drugich nie lubujesz.

1. nie zaprzątali myślą.
2. zmów, intryg.
3. nie w walkach, nie w podejrzeniu.
4. marnotrawstwo.
5. zmienić.