Tak tedy ten rok odprawił się we wszelakich od Pana Boga szczęśliwościach, nietylko publicznych, ale i moich prywatnych, bom był i przez cały rok zdrow i dobrze mi się na wszystkim powodziło. Panie Boże dobrotliwy, racz takich lat użyczać łaskawie, poko życia mego stawać będzie, a za ten niech będzie Imię Twoje Przenajświętsze pochwalone!
zacząłem tamże w Olszowce — daj, Boże, szczęście! I ten rok co do publicznych okazyi był szczęśliwy, ale co do mojej osoby, po jarmarku zły targ[1].
W tym roku już wojska nasze nie łączyły się cum Caesarianis[2], bo już sami mogli subsistere[3], wziąwszy serce z wiktoryej przeszłoroczniej — jako powiedają: ugłaskanego i ujeżdżonego konia lada kto osiądzie, hardego i bystrego non item[4]; a do tego, że colligati principes[5] czynili aversionem belli[6]. Wenetowie trzymali na sobie magnam partem[7] jego wojska, ktore de necessitate[8] musiało attendere[9] od tamtej strony morzem. Nasz też krol z wojskiem koronnym sam personaliter[10] poszedł za Dniestr i tam longe lat[eque][11],
_605.jpeg&oldid=2695172){kind=link}