dący, którym ozdabia się rzemiosło po to tylko, aby uczynić go okazalszem i bardziéj pociągającem.
Powtarzam jednak, iż wyzywam najinteligentniejszego człowieka o wykazanie mi granic, w których kończy się rzemiosło, a rozpoczyna sztuka.
W pięknym toporze polerowanym neolitycznym z przedhistorycznéj epoki, w najzwyklejszym pomniku linie, powierzchnie, zgięcia (courbes), harmonia całości wreszcie, zdradzają już poczucie piękna, stanowiące artystę.
Waza z pierwotnéj ceramiki, ujawniająca poczucie kontrastu i symetryi linii, należy do dzieł sztuki, pomimo grubéj roboty.
Z drugiéj strony, czyż pejzaż Bouchera albo Watteau, namalowany na ściance karety, na staroświeckim fortepianie lub na powierzchni lektyki, nie miałby być dziełem sztuki, dlatego tylko, iż służy za ozdobę zwykłego sprzętu?
