W listach, książkach, rozmowach ciągle się teraz spotykamy z „przesileniem”, które ma nas uczyć przedewszystkiém oszczędności; w listach, książkach, rozmowach podają się też najrozmaitsze środki dla uniknienia rozbicia stanowczego. Idzie głównie o gospodarzy-rolników; słyszę i czytam ciągle o tém rozprawy, ale krótko a węzłowato, nikt nie podaje rady jasnéj i pewnéj.
Mamy właśnie przed sobą zeszyt (broszurę) pod tytułem: „Droga do oględnego wyjścia z kryzysu agrarnego, przez Z. K.” Odczytałem raz i drugi rady oględne i widzę ostatecznie, że autor w istocie się ogląda, ale znajdując mnóstwo drobnych napraw do wykonania, nie dotyka wcale radykalnéj reformy gospodarstw rolnych, która jest nieuchronną. Trzyma się on zawsze pszenicy i idzie mu tylko o jéj gatunek i t. p. Tymczasem z każdą chwilą będzie trzeba ją czémś zastępować, bo coraz trudniéj stanie się sprzedać równie czerwoną jak białą. W końcu musi ją coś zastąpić, co się w miejscu da przerobić na produkt pokupniejszy i do przewiezienia łatwiejszy. Ziarno, jedném słowem, trzeba zmienić na mięso, na krochmal, na cokolwiekbądź lepiéj się sprzedającego. Wszystkie paliatywa na przesilenie nie pomogą, i należy się uciec do środków radykalniejszych dla dźwignięcia gospodarstw naszych.
