Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Tomko Prawdzic 119.jpeg

 — Ależ biegłeś paneczku.
 — A, i wy tu?
 — Zawsze kochanie moje.
 Tomko głowę odwrócił:
 Obok niego siedział ktoś nieznajomy, stary dziwnie łysy (jak kolano z pozwoleniem waszem), schylony we dwoje, wyschły jak stara okładka i tak zamyślony, że nic go wywieść z tego stanu osłupienia nie mogło. Trzymał on wędkę w ręku i patrzał na nie poruszony jej sznurek, który się w wodzie zanurzał. Twarz jego pełna była wyrazu łagodnego smutku, któren czas widać długi, zmienił w naturę. Oczy, usta, czoło uśmiechać się zdawały boleśnie i z litością. Suknia na nim była łatana i wytarta do nitki; obówie sznurkami przymocowane do nogi, a czapka w której leżały robaczki i haczki, prawie od dziur licznych przezroczysta.
 — Dzień dobry, professorze, rzekł Baron do niego.
 — A co? i to professor? spytał Tomko.
 — A jakże, i niepospolity! Całe życie także szukał prawdy, uczył się, pracował i na starość doszedłszy że prawda jest na dnie wody w postaci wielkiej ryby, siedzi z wędką nad brzegiem, żeby ją złapać. — I odwracając się do starca spytał Baron:
 — Coż tam prawda, professorze?
 — Zawsze jest nadzieja połowu.
 — Ale dotąd?
 — Dziś już ją pewnie złapię.