Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Syn Jazdona tom 3 162.jpeg

 Postawił na swem, lecz teraz, gdy lada chwila zaskwierczyć miał ogień, na który on skazał miasto, gdy tylko co w oknach nie zaświeciła łuna pożarna — serce namiętnością zburzone, ściskało mu się uczuciem dziwnem. —
 Żałował prawie, że tego zapragnął i że się to dokonać miało.
 Siedział oparty na dłoni obrzękłej, zły i zachmurzony, drgając na najmniejszy szmer, który od ulicy dochodził. Złe jakieś przeczucia i myśli zawładły nim. Zwyciężca nie czuł się jeszcze u celu. Znał Leszka.
 Lekko go sobie cenił jako męża w radzie, ale jako wojaka nie pokonanego lękał się. Tu na oręż i siłę szło wszystko.
 Kumany i Węgrowie mogli się ściągnąć tłumami — a ziemianie na pierwszy postrach spustoszenia i pomsty, księcia Konrada opuścić.
 Mrok się zwolna po izbie rozpościerał. Z kilku otwartych okien wpadało do niej światło coraz słabsze uchodzącego dnia.
 W kątach i załamach izby już nic dojrzeć nie było można.
 Sprzęty i ściany zlewały się w jedną ciemność, w szare mroki.
 Na mieście wrzawę daleką słychać było, której znaczenie dobrze ks. Paweł rozumiał.
 Niekiedy wśród niej głośniejszy wykrzyk brzmiał jak wyrok zagłady.