Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Syn Jazdona tom 2 024.jpeg

 Jak pogrzebowy orszak, ponuro, milczący, smutnie pociągnął ów biskupi poczet ku miastu.
 Ci, co byli na polanie, bali się ust otworzyć — reszta przestała pytać. Oglądano się tylko czy Werchaniec nie napędzi. Wiatr coraz wiał silniejszy i gniły.
 W tem milczeniu grobowem wjechali już nocą prawie w ulicę Wiślną, w podwórze i Biskup wprost poszedł do swej izby sypialnej. Służba rozpierzchła się po stajniach i psiarni. Dudar wdumany w siebie, myśląc pewnie czy mu Werchańca zastępować nie każą i czy go kiedy ten sam los nie spotka, stał jeszcze na podworcu, gdy ze drzwi wybiegła w boki się ująwszy Zonia.
 — Słuchaj, ty! — zakrzyczała do Dudara, — a mój gdzie?
 — Albo ja wiem! Zabłąkał się!
 — Coście to, nie trąbili nań?
 Dudar ramionami dźwignął.
 — No, słyszysz? Gdzież go to licho poniosło? nie wiesz?
 — Pewno w puszczy nocuje, — z trochą szyderstwa odparł Dudar, spiesznie precz odchodząc.
 Zonia połajawszy go, wróciła do izby, w której ten sam młody klecha siedział u stoła. Poczęła łajać, że jej męża zagubili.
 — A co mu się w lesie ma stać, który on zna