Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Syn Jazdona tom 1 210.jpeg

ja dwie u nas pomnę, bom swojego czasu, Jadwigę Ślązką oglądał żywą, wyrostkiem będąc, gdym z pod Lignicy powracał... Sposobi się też trzecia święta, w małżonce Waszej Miłości, która obu swym poprzednicom sprosta.
 Był odcień jakiegoś szyderstwa w tej pochwale, a blada twarz księżnej Kingi, która ją dosłyszała, zarumieniła się lekko. Bolesław też odparł obrażony:
 — Dla nas mężów dziś niewiasty wzorem.., a choć słabemi je mienią, w nich siła jest większa niż w nas, za co Bogu dziękować.
 Biskup dwuznacznie się uśmiechnął.
 — Mnieby czas, — rzekł po przestanku, — do Krakowa powracać. Jutro, niechybnie, dobre pole będzie, niechcę go stracić.
 I postąpiwszy krok, a księciu chcąc jeszcze dopiec, dodał z pozornym namaszczeniem:
 — Wasza miłość pewnie z małżonką u grobu błogosławionej na modlitwie spędzicie?
 Bolesław nie odpowiedział nic.
 Skłonili się sobie z dala, Kinga pobożna, jak zawsze anielskiej dając dowód cierpliwości, wstała i z pokorą a uniżonością pożegnała Biskupa. Była to ofiara, którą czyniła przemagając wstręt jaki doń miała. W praktyce cnót pilno się ćwicząc, niechciała pobożna pani opuścić tej zręczności umartwienia siebie i upokorzenia.
 Ruszył się naostatku Biskup przez niektórych