Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Syn Jazdona tom 1 163.jpeg

Brwi miał ściągnięte i usta zagryzione. Był to mąż surowy, nieustraszonego ducha.
 — Źle czynicie, — odezwał się otwarcie do staruszka. — Przebaczcie mi, że do was odzywam się tak zuchwale! Źle czynicie odrzucając infułę! Należała wam ona! a wy jeszczeście jej potrzebniejsi niż ona wam. Choćby dla tego należało po nią rękę wyciągnąć, aby jej nie pochwycił kto inny — niegodny!
 I pięść jednę groźno podniósł do góry.
 — Połowę kapituły spoił, nakarmił, drugą obietnicami łudzi... Wszystkich obałamucił człowiek ten, który będzie nam zakałą. Paweł z Przemankowa! Biskupem! — dodał ironicznie — toćby równie na Lucypera i Belzebuba głosować mogli! Ojcze Jakóbie! ratujcie! póki czas!!
 — Janko miły — rzekł łagodnie ksiądz Jakób — nie unoście się. Nic to nie pomoże. Niedoścignione są wyroki Boże! My we dwu czy w kilku nie przemożemy kapituły! Oni go obiorą!
 — Tośmy zginęli! — namiętnie wykrzyknął Janko.
 — Ale nie! — rzekł zimno ksiądz Jakób. — Przez jednego człowieka ani kościół ani diecezja zginąć nie może.
 Wybiorą — rózgę Bożą na samych siebie...
 Spuścił głowę.
 — Choćbym sam jeden przy swem pozostać