Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Syn Jazdona tom 1 025.jpeg

 Lekceważył coraz bardziej gniew starego, przychodząc do siebie i już poświstywać począł. W tej wesołości udanej było jednak nieco trwogi.
 — Staremu Jędrkowi, — dodał — za trzodę i za strach co się da.
 — Kto da? co da? — wrzasnął Wojusz. — Ty chłystku nic nie masz, na łasce ojcowskiej jesteś! Z panem ojcem, ty wiesz! nie żarty!
 Pawlik za całą odpowiedź ramionami poruszył.
 — Na pół on martwy — ciągnął Wojusz dalej, — ale tej połowy, co żywa została dosyć będzie, aby ci dobrą dał pamiątkę.
 — Gdy ty mnie zaskarżysz! ty — wtrącił Pawlik.
 — A ja mam zataić? duszę gubić? tobie dać szaleć, abyś się do reszty rozwydrzył — zawołał stary. — A! niedoczekanie twe! Miałem ja litość nad tobą, dosyć, nadto... Czas cię w żelazne kleszcze wziąć!
 — Czas mi wolę dać! — przerwał młody.
 — Ufasz w to, żem ja cię wyniańczył, twoje psoty pokrywał — ale już tego dość! dość!
 Wyjeżdżali z doliny i zarośli, na polu, na wzgórzu widać było zagrodę dużą, wały i wodę dokoła, z pośrodka drzew sterczące dachy, półwieżyce i strażnice.
 Był to gródek Przemankowski. — Do niego jadąc tak jak oni jechali, już i pół godziny drogi nie było...