Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Stara baśń tom 2 144.jpeg

 — Ojcze — wołał Myszko z krwawą szyją — nie wiecie, co się stało!.. Chcieliśmy krwi ludzkiéj oszczędzić, trzy dni i trzy noce siedzieliśmy czatując na zbója! Był w naszych rękach i uszedł. Lecz z głodu chyba zdechnie w lesie i nie da sobie rady, bo mu się rozbiegli ludzie... a opój ten sam w puszczy nie potrafi się rozeznać. Może téż go który z naszych napotka i zadławi... Konie napojemy i pilno nam do dworów.
 Wnet czeladź Piastunowa poszła z wiadrami do studni, konie pojono i Chwostek w komorze schowany mógł słyszeć, jak go wyklinano i nań się odgrażano. Kilka razy ze złości rzucił się ku drzwiom, od których go Smerda ledwie potrafił odciągnąć.
 Dobry czas trwało pojenie koni i ludzi, bo Myszkom wyniesiono miodu. Śmiechy ich i krzyki dolatywały do uszu zamkniętych, aż ustały, zatętniły konie i jezdni w dalszą popędzili drogę. Gdy ucichło wszystko, Piastun milcząc poszedł otworzyć drzwi więźniów wypuścić.
 — Idźcie — rzekł — niebezpieczeństwo minęło.
 — Kmieciu dobry — zawołał Chwostek — proszę was do mnie na gród w gościnę... winienem wam wiele.
 — Nie — rzekł Piast — prawo nasze kazało tak i obyczaj... Nie z miłości dla was uczyniłem to, bo nie miłuję was... ale dla rozkazu Bogów. Idźcie w pokoju... Kto wie, gdzie się spotkamy...