Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Stara baśń tom 1 074.jpeg

przebiegając ręką drzącą. Smerda, który się przebudził, ujrzawszy go z góry, zawołał.
 — Bywaj tu — stary.
 Ślepiec się zatrzymał, zwolna głowę podniósł, i oczy białe, krwawemi obwiedzione powiekami.
 — Bywaj tu stary, chodź, spocznij — powtórzył Smerda... placka przełamiemy z tobą i posłuchamy pieśni. Śpiewak struny przebiegać zaczął palcami, ale pieśń się przerwała. Stanął, myślał, potém chłopcu dał znak kijem i ku wzgórzu iść zaczęli.
 — Dokąd idziesz, stary! — spytał Smerda.
 — Albo wiem? — po świecie... — rzekł oślepły... z pieśniami idę od chaty do chaty.
 To mówiąc, miejsce na którém stał, począł kijem obmacywać i ostrożnie osunął się na ziemię. Gęślę złożywszy na kolanach, dumał. Pomilczawszy nieco, jakby życie jego pieśnią być musiało, jakby mu ona nie wylewając się z piersi, nabrzmiewała w nich, jakby mu była tchnieniem... bez którego ostać się nie mógł, niezrozumiale, cicho, sam sobie nucić zaczął.
 Milczeli wszyscy. Jeden z pachołków dobył z torby placek i położył go na rękach starego, który powoli do ust zaniósłszy, gryźć począł. — Chłopak, który go wodził, poszedł do rzeki garnuszkiem zaczerpnąć wody.
 Sambor siadł przy nim.